از این حدیث شریف نكات بسیار مهمی قابل استنباط است: ۱- در داوری نسبت به پیروان ادیان و اندیشه های دیگر باید میان دو مقوله «حجّیت» و «حقانیّت» تفكیك قایل شد و اولی را مبنای داوری و تعامل قرار داد نه دومی را! طبیعی است پیروان هر اندیشه ای و از جمله ما مسلمانان اندیشه خود را درست و منطبق با حقیقت می دانیم و گرنه هرگز آن را مبنای عمل قرار نمی دادیم ونیز در مقام استدلال نقدهای خود را بر اندیشه ها و باورهای مخالف طرح می كنیم. ۲- میزان توجه و اهمیت فوق العاده امامان معصوم (ع) به مسأله كرامت (احترام) انسان است و اینكه از نظر آن بزگواران این كرامت و احترام، ذاتی انسان بوده و فارغ از عقاید و باورهای او می باشد. در واقع بر خلاف آنچه كه برخی گمان می كنند،كرامت و حقوق انسانی هرگز اختصاص به مؤمنان ندارد بلكه این مطلق انسان، اعم از مؤمن و غیرمؤمن است كه دارای كرامت می باشد وچنانكه در آیه شریفه به همین كرامت ذاتی تصریح گردیده است: «لقد كرّمنا بنی آدم» به آن تصریح شده است. ۳- اینكه امام (ع) در این حدیث شریف، حرمت و احترام قایل شدن به انسان ها را لازمه قطعی و شرط لازم و غیرقابل اغماض پارسایی و پروا پیشگی می دانند، گویا اگر آدمی همه عبادات را به جای آورد و اوامر و نواهی شرعی را مواظبت نماید اما در مورد حقوق و حرمت انسان ها – هر كس كه باشد – بی پروایی نماید، از پارسایی وتقوی هیچ بهره ای نبرده است. ۴- نكته پایانی اینكه فاصله گرفتن امام (ع) از این شخص لزوماً معنای جداشدن از او و قهر كردن نیست، بلكه به معنای از میان رفتن صمیمیت میان آن دو وخارج شدن وی از دایره دوستان خاصّ امام (ع) است. بدین سان آنحضرت شدّت زشتی توهین به انسانها و اهمیّت حفظ احترام و كرامت آنان را یادآور می شود. چنانكه راوی این حدیث نیز تصریح می كند كه دیگر تا پایان عمر آن مرد را در رفت و آمدها، همراه امام (ع) ندیده است. همراهی ای كه قبلاٌ نشانه صمیمیت و نزدیكی فوق العاده وی با امام (ع) بوده است. — — — — — — — — — — — ♦️ @alikhani_r ♦️ https://zil.ink/alikhani_r