روضه‌های مکتوب دههٔ اول محرم 🖤💔 6⃣ روضه شب ششم ـ مصيبت قاسم(س) ؛ بلای شیرین‌تر از عسل شب عاشورا، از شگفت‌ترين اوقات تاريخ انسان است؛ شبی كه در طول اعصار گوناگون، برای بسياری از انسان‌ها تكرار می‌شود؛ شبی كه بشريت، بر سر دو راهیِ خير و شر قرار می‌گیرد؛ و چه بسيار انسان‌ها كه تا آن شب در اردوگاه كفر بودند ولي يك شبه ره صد‌ساله طی نمودند و به حق و حقيقت پيوستند؛ و چه بسيار كسانی كه انتخابی درست ندارند...     شب عاشورا، امام حسين(ع) ياران را نزد خود جمع نمود و پس از ستايش خداوند فرمود: «براستی كه من اصحابی از شما باوفاتر و خاندانی از شما فرمانبردارتر نمی‌شناسم. لشكر ابن زیاد، من را می‌خواهند و با من سر ستيز دارند و كار من با آنان فردا به جنگ و كارزار خواهد كشيد. پس بيعت خويش را از شما برمی‌دارم و به همهٔ شما اجازه می‌دهم كه مرا ترک كنيد. از تاريكی شب بهره گيريد و برويد...»    پس‌از سخنان امام، ابتدا حضرت ابوالفضل‌ العباس(ع)، سپس ديگر بنی‌هاشم و بعداز آنها، ياران حضرت لب به سخن گشودند و گفتند: «زنده ماندن پس‌از تو را برای چه می‌خواهيم ای فرزند رسول خدا؟ براستی كه اگر بارها و بارها كشته شويم و زنده گرديم، باز هم دست از ياری تو برنخواهيم برداشت». شاها من ار به عرش رسانم سرير فضل/ مملوک اين جنابم و محتاج اين دَرَم گر بر كنم دل از تو و بردارم از تو مهر/ اين مهر بر كه افكنم؟ اين دل كجا برم؟ امام(ع) كه اين كلمات را از آنها شنيد فرمود: «من فردا كشته خواهم شد و شما نيز همه با من كشته خواهيد شد».     اينجا بود كه اوج كرامت انسانی آشكار گرديد و اصحاب و خاندان در واكنش به خبر مرگ قطعی خويش گفتند: «خداوند را سپاس كه به ما توفيق ياری كردن شما را ارزاني داشت و به شهادت در ركاب شما گرامی نمود».    امام(ع) پس ‌از آنكه حجت را بر آنان تمام كرد و بيعت مستحكم آنان را آشكار نمود، در حق آنان دعا كرد و سپس فرمود: «سر بلند كنيد و جايگاه خويش را در روضه و رضوان الهی ببينيد» و اينگونه بود كه يكايک ياران حضرت با ديدهٔ بصيرت، جایگاه و منزل اخروی خويش را مشاهده كردند.    «قاسم بن الحسن» فرزند امام حسن مجتبی(ع) كه در سن نوجوانی بود نيز در آن جمع حضور داشت و اين صحنه‌های شور و شيدايي را مشاهده می‌کرد. وی از عمو پرسيد: «آيا من هم به همراه يارانت كشته خواهم شد؟» دل امام(ع) براي يادگار برادر سوخت و پرسيد: «اي پسرک من! مرگ نزد تو چگونه است؟» قاسم شجاعانه پاسخ داد: «احلی من العسل - از عسل شيرين‌تر است». دادن جان، گر به ره رهبر است/ از عسل ناب مرا خوش‌تر است   جام اگر جام شهادت بُوَد/ مرگ، به از روز ولادت بُوَد امام(ع) با رقت و شفقت فرمود: «عمويت فدای تو شود! آري، تو نيز كشته می‌شودی پس‌از آنكه بلايی عظيم بر تو وارد آيد» و آنگاه ادامه داد: «فرزند كوچكم علی اصغر هم كشته خواهد شد». غيرت و مردانگي قاسم تازه‌جوان جوشيد و پرسيد: «عموجان! مگر دست دشمنان به خيمه‌گاه زنان هم خواهد رسيد كه اصغر شيرخواره را هم می‌کشند؟!» امام پاسخ داد: «عمو به فدای تو! فاسقی از ميان دشمنان، تير به گلوی اصغر خواهد زد و او را در آغوش من به شهادت خواهد رساند در حالي كه او می‌گرید و خونش در دستان من روان است...»‌. پس آن دو گريستند و ديگر اصحاب و ياران از گريه آنان گريه كردند و بانگ شيون خاندان رسول خدا(ص) از خيمه‌گاه به آسمان برخاست...