📚پاسخ اجمالی
۱_ عدم معرفی به نام: قرآن، با ادعای جهانی و جاودانی بودن به هیچ اسم خاصی اشاره نکرده است. این امر بیانگر آن است که خود این عدم تصریح دارای موضوعیت و نشانه‌ای از این است که از اساس بنایی بر این کار نبوده است و این کار بر اساس حکمت الهی بوده است.
۲- معرفی از طریق اوصاف و نشانه‌ها: به‌جای معرفی به نام، قرآن از اوصاف، نشانه‌ها و قرائن فراوانی استفاده کرده تا تکلیف را برای آینده مشخص کند. از این اوصاف و نشانه‌ها می‌توان در قالب آیات ولایت، مودت، تطهیر و... نام برد.
۳- حجیت واسطه: قرآن حجیت یک واسطه مثل رسول خدا(ص) را تثبیت کرده است. بنابراین هر چیزی که رسول خدا(ص) بگوید یا هر نامی که او بدهد، معین و تعیین‌شده است و دقیقاً تعیین‌کننده اراده الهی است زیرا رسول خدا کسی است که «ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى»
۴- ابتلا: ابتلا در این موضوع منتفی نیست. همه افراد در برابر حجت‌های موجود برابرند و باید پاسخگو باشند. این ابتلا برای همه شیعیان امروز نیز وجود دارد.
۵- فرض اعلام و فتنه‌ها:
الف) اگر قرآن کریم تصریح به اسامی می‌کرد باید تا انتها این قضیه پیش می‌رفت و تا اعلام اسامی نایبان خاص و عام امام زمان (عج) پیش می‌رفت و خود این کار باعث ایجاد ابهام و اختلاف و تشکیک در مصادیق اسامی می‌شد.
ب) اگر قرآن تصریح به اسامی می‌کرد، بازهم فتنه‌ها و ابتلاهایی که به آن‌ها اشاره‌شده، اتفاق می‌افتاد. زیرا عامل این جنگ‌ها، دنیاگرایی، عدم ولایت‌پذیری نسبت به رسول خدا و عدم اطاعت نسبت به قرآن است که همچنان می‌تواند باعث توجیه یا کتمان و تحریف اعلام اسامی شود، همان‌گونه که علیرغم تصریح به نشانه و نام مبارک رسول خدا در برخی کتاب‌های آسمانی پیشین دستخوش تحریف و.. گردید.
#پاسخ_به_شبهات
#پرسش_و_پاسخ
#ارسالی_مخاطبین
✅ @alisaboohi_com