● مرحوم علامه حائری می نویسد: آقا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) از این رو او را “عباس” نامید که به شجاعت، شکوه، هیبت، قدرت و خشم او در پیکار با دشمنان آگاهی داشت. دشمنان در برابر او لرزه بر اندامشان می افتاد و صورت هایشان از ترس او، رنگ در می باخت. او قهرمانی بود که شجاعت را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاک مالیده می شد.» پس از نامگذاری حضرت عباس (علیه‌السلام) دست‌های آن حضرت را بوسیده و گریستند. حضرت ام‌البنین سلام‌الله‌علیها از آن حضرت دلیل گریه را سؤال کردند. ایشان فرمودند:«گویا می‌بینم که دست این کودک (یَومُ الطَّف ۱) در کنار رود فرات در یاری و حمایت از برادرش حسین از بدن جدا خواهد شد... _ معالی السبطین، جلد ۱، ص ۴۳۷ ___________________________ ١. «طَفّ»، نام سرزمين كربلا، به معناى سرزمين مرتفع و بلند است @alisokhan