|به نــامِ خــدای عـَـلی، خــلیفه‌ی وادیِ عـاشقی| زَمــانِ طـــلوعِ امامتِ حـضرتِ‌امــیر(ع) هـَـر کـدام از صـحـابه برخــاستند و سـخنی در مـَـدحِ اســــدالله به مـیان آوردند. و آشـوبِ مـذهبِ خـویش را به ولایتِ امـیرالمـومنین(ع) زینت دادند... در این مـیان فــَـردی به نـامِ صعـصعه برخـاست و این‌گـونه سوگــند یـاد کرد به کـرامتِ حـضرت‌عـَـلی(ع): به حـضرتِ‌الـله قسم! ای عـَـلی(ع)! ایـن تـو بودی که آذیــن بخشیدی به خــلافت، نه این‌کـه خـلافت به تــو زینت بدهد! و ایـن تـو بودی که مــقامِ خــلافت را رفـیع کردی! نه این که خـلافت تـو را مـتعـالی کند... و نــیاز و خـــواستارِ خـلافت به تـــو، بیشتر است از نــیازمندیِ تــو به خـلیفه گـشتن...!