گناه و ثواب را، دعا و ذکر و حضور و مراقبت را نیز تکویناً در ذات انسان بلکه در بیرون از ذاتش آثار عجیب و غریبی است. چنان که انسانی که فکرش را به دوام، مُنصرف به قدسِ جبروت کرده است، شُروق نور حق در سِرّش صفا و جلایی و نور و ضیایی پدید می‌‌آورد، زیرا که خو پذیر است. نفس انسانی و آن که مُصاحبِ با ملکوتیان است به خوبیِ آن‌‌ها در می‌‌آید و کسی که به صفات آن‌‌ها متّصف شده است سعادتمند است و سعادت انسان همین است. و آن کس که به صفاتِ ملکوتیان در آمده است، صاحب عزم و همّت و اراده می‌‌گردد. بلکه به قول شیخ عارف صاحِبِ "فصوص الحکم" در فصّ اسحاقی آن گوید: "بِالوهم یخلق کلّ انسان فی قوّه خیاله ما لا وجود له الّا فیها، و هذا هو الامر العام، و العارف یخلق بهمّته ما یکون له وجود من خارج محلّ الهمّه و لکن لا نزال الهمّه تحفظه." یعنی هر انسانی، اَعَم از عارف به حقایق و صُوَر، از خواص، و غیر او از عوام، قادر است که فقط در قوه‌‌ی خیال خود خلق کند نه در خارج آن، ولی عارفِ کاملِ مُتصرّف در وجود، با همّت خود در خارج محلّ همّت، خلق می‌‌کند و همواره همّت، حافظ آن مخلوق اوست. ✍علامه حسن زاده آملی 📚 سرّ استجابت دعا/ ص۶الی٧ •┈┈••✾🍀🕊🍀✾••┈┈• https://eitaa.com/joinchat/2535522313Ceab2c3dee7