؛✨؛ « أسْتَغفِرُ اللَّه رَبّی و أتوبُ إليه» پس هنوز در اسمِ «ربّی» سِیر می کنیم و به «أتوبُ إلَیه» نرسیده ایم. حال دریافتی که حتی آن زمان که سجده را به «جماعت» می گذاری ازچه رو می گویی: «سُبحانَ "ربّی" الأعلی وَ بِحَمده» منزه است "ربّ بلند مرتبه ام" و او را می ستایم. تو اکنون به جریان ربوبیِ خویش آشنا شده ای از تشتت خارج و تمرکز یافته ای، چه انقطاع از «ربّ + ی» در «أستَغفِرُ الله ربّی و أتوب إليه» برای هر کس که باشد یعنی مُردن. مُردن زیاد است، یعنی نبودن. نبودن هم زیاد است، یعنی هیچ. هیچ که خیلی زیاد است، چه "هیچ" کجا متصور شود؟ و کجا دَمی به تخیل آید؟! پس به جریان ربوبی خویش آگاه شو، که «زنبور عسل» این نکته را فهمیده است و با «ربِّ خویش» کار دارد و از او پرورش می گیرد: «فَٱسْلُکِی سُبُلَ رَبِّکِ» زنبور عسل! از همان راه هایی "سلوک" کن که ربّ ات مقرر نموده است. ؛......... ؛ ✨✨✨؛ الهی نامه ربوبیّت ؛ ✨✨✨✨✨؛ https://eitaa.com/joinchat/2535522313Ceab2c3dee7