🔹سیرۀ اهلبیت«ع» سرشار از عفو، گذشت و نادیده گرفتن است. در روایات میخوانیم که روزى شخصى از اهل شام به مدينه آمد، چشمش به امام حسن مجتبی«ع» افتاد. ابتدا ایشان را نمىشناخت. از هویّت حضرت سؤال کرد و حاضرین امام«ع» را به وی معرفی کردند. او تحت تأثير تبليغات سوء دشمنان، به امام حسن«ع» و نیز به امیرالمؤمنین«ع» ناسزا گفت.
🔸خودش نقل میکند که هرچه گفتم، حسن بنعلی ساکت بود و پاسخی نمیداد. وقتی کلام من تمام شد، امام مجتبی«ع» بدون اين كه خشمناك شوند و اظهار ناراحتى نمايند، با نگاهى پر مهر و عاطفه به من فرمودند: ظاهراً از شام آمدهای و در شهر ما غریبی! بهدنبال من بیا تا اگر حاجتی داری، رفع کنم، اگر منزل نداری، در منزل ما استراحت کن، اگر بدهکاری، پول در اختیار تو قرار میدهم، اگر گرسنهای، به تو غذا میدهم، ما براى خدمت و كمك به تو آماده هستيم.
🔹مرد شامی نقل میکند: من از این حسن خلق و برخورد کریمانۀ امام حسن«ع» بسیار خجالت کشیدم و از آن پس، هیچ کس به اندازۀ ایشان در نظر من محبوب نبود.[1]
1. کشف الغمة، ج1، ص 561.
برگرفته از بیانات اخلاقی آیتالله العظمی مظاهری
💠ولادت امام حسن مجتبی«سلاماللهعلیه» مبارک باد