خطبه ۱۴۰-در نهی از غیبت مردم پرهیز دادن از غیبت و بدگویی به كسانی كه گناه ندارند، و از سلامت دین برخوردارند، رواست كه به گناهكاران ترحم كنند، و شكر این نعمت گذارند، كه شكرگزاری آنان را از عیبجویی دیگران باز دارد، چرا و چگونه آن عیبجو عیب برادر خویش گوید؟ و او را به بلایی كه گرفتار است سرزنش می كند؟ آیا به خاطر ندارد كه خدا چگونه او را بخشید و گناهان او را پرده پوشی فرمود؟ چگونه دیگری را بر گناهی سرزنش می كند كه همانند آن را مرتكب شده! یا گناه دیگری انجام داده كه از آن بزرگتر است؟ به خدا سوگند! اگر خدا را در گناهان بزرگ عصیان نكرده و تنها گناه كوچك انجام داد، اما جرات او بر عیبجویی از مردم، خود گناه بزرگتری است. ای بنده خدا، در گفتن كسی شتاب مكن، شاید خدایش بخشیده باشد، و بر گناهان كوچك خود ایمن مباش، شاید برای آنها كیفر داده شوی، پس هر كدام از شما كه به عیب كسی آگاه است، به خاطر آنچه كه از عیب خود می داند باید از عیبجویی دیگران خودداری كند، و شكرگزاری از عیوبی كه پاك است او را مشغول دارد از اینكه دیگران را بیازارد. #نهضت_نهج_البلاغه_خوانی #سبک_زندگی #غیبت @zedbanoo