یاد آن روایتی افتادم که یکی از اصحاب حضرت(ع) می‌گوید: سحرگاهان دیدم أمیرالمؤمنین علی(ع) دارند به سمت بیرون شهر می‌روند، گفتم: آقا کجا می‌روید؟ ایشان با یک حال خاصی فرمود: دنبال آرزوهای خودم می‌روم! گفتم: آقا آرزوها و نیازهای شما چه چیزهایی هستند؟ فرمود: آن کسی که باید بداند خودش می‌داند، نیازی نیست به کسی دیگر بگویم. این جملات را به رفیقشان فرمودند و بعد با یک حالی رفتند در خانۀ خدا و شروع کردند به ضجه زدن و گریه کردن. قَالَ نَوْفٌ الْبِکَالِیُّ: رَأَیْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ مُوَلِّیاً مُبَادِراً. فَقُلْتُ: أَیْنَ تُرِیدُ یَا مَوْلَایَ؟ فَقَالَ: دَعْنِی یَا نَوْفُ إِنَّ آمَالِی تُقَدِّمُنِی فِی الْمَحْبُوبِ... بحارالانوار ج ۹۱ ص ۹۴ احوال علی(ع) را در مناجات با خدا ببینیم تا بفهمیم در این عالم چه خبر است! خدایا اگر ما به تو نمی‌رسیم حداقل به این برسیم که یک‌بار مناجات أمیرالمؤمنین علی‌(ع) را مشاهده کنیم و بفهمیم در عالم چه خبر است؟ لااقل از دور بتوانیم اولیاء تو را نگاه کنیم و بفهمیم که ایشان چه احوالی داشتند؟ اگر خودمان هیچ‌وقت تصور روشنی از این احساس نداریم و نتوانسته‌ایم آن را در وجود خودمان تجربه کنیم، این حالت را در چهرۀ بی‌مثال أمیرالمؤمنین(ع) ببینیم. ✨📖در همان ابتدای مناجات و فرازهای آغازین دعا ببینید که أمیرالمؤمنین علی(ع) چه کلماتی را از اعتقاد خودش به خدا بیان می‌کند که «خدایا تا آخر عمر من هرچیزی برایم اتفاق می‌افتد، دست تو است و در علم تو هست، «وَ بِیدِک لا بِیدِ غَیرِک زِیادَتی‏ و َنَقْصی‏ وَ نَفْعی‏ وَ ضَرّی‏» نهایت توحید خودشان را دارند نشان می‌دهند. در کنار اینکه أمیرالمؤمنین علی(ع) یک اشتیاق فوق‌العاده‌ای دارند نشان می‌دهند که این اشتیاق موجب می‌شود نتوانند سکوت کنند، با اینکه خدا همه‌چیز را می‌داند، اما این اشتیاق شدید موجب می‌شود باز هم با خدای خودش حرف بزند و خواسته‌هایش را مطرح کند. علی(ع) ناله‌های خودش را واقعاً مؤثر می‌داند دعاها و ناله‌های ما در نظر خدا واقعاً اثر دارد همچنان که در فراز قبلی توضیح دادیم، این اشتیاق شدید موجب می‌شود که بگوید خدایا «اسمع ندایی... اسمع دعائی...» بااینکه نیازی نیست اینها را بگوید، چون خدا خودش می‌شنود، خدا حتی حرف‌های ظالمان را هم می‌شنود. درست است که در متنِ این «اسمع» یک اقبال و یک وجه مثبتی وجود دارد، اما در واقع نیازی به گفتنش نیست، منتها آن شدت اشتیاق موجب می‌شود که این «اسمع» در ابتدای دعا بیان شود و این شدت اشتیاق در فراز اول مناجات، به صورت عجیبی دیده شود. ✨📖این فراز اول مناجات، یک پیام دیگر هم دارد و آن اینکه أمیرالمؤمنین علی(ع) ناله‌های خودشان را واقعاً مؤثر می‌داند و به درگاه خدا عرضه می‌دارد: «بِیدِک لا بِیدِ غَیرِک زِیادَتی‏ وَ نَقْصی‏ وَ نَفْعی‏ وَ ضَرّی‏» خدایا من می‌دانم کارم دست تو است لذا درِ خانۀ تو ناله می‌زنم این نشان می‌دهد که دعاها و ناله‌های ما در نظر خدا واقعاً اثر دارد. 🔰علی(ع) هرشب در مناجاتش فضای تازه‌ای را مقابل خود می‌بیند که باید طی کندعلی(ع) این حرف‌ها را یک‌بار نمی‌گفتند بلکه هرشب این برنامۀ مناجات را داشتند. شاید ما بگوییم: «خُب یا علی، شما دیشب مناجات کردی و هرچه می‌خواستی از خدا گرفتی و خدا به شما اقبال کرد، دوباره فرداشب چه چیزی می‌خواهی با خدا مطرح کنی؟ چه می‌خواهی به خدا بگویی؟ شما که دیشب در دعا کم نگذاشته بودی، دیشب همه‌چیز از خدا خواسته بودی، هرچه خیر و خوبی وجود داشت، از خدا خواسته بودی، دوباره فرداشب برای چه آمدی؟» ما گاهی از اوقات در عمرمان یک‌بار این‌گونه دعاها و مناجات‌ها را تجربه می‌کنیم و می‌گوییم «خُب یک‌بار به خدا گفتیم دیگر! چرا هرشب برویم و دعا کنیم؟!» أمیرالمؤمنین علی(ع) هرشب دارد چیز تازه‌ای می‌بیند، هرشب دارد فضای تازه‌ای را مقابل خودش می‌بیند که باید طی کند، پس باید بگوییم که هرشب اشتیاقش دارد بیشتر می‌شود. أمیرالمؤمنین(ع) آدم تکرار نیست، آدم حرف بیهوده زدن نیست، آدم حرف کهنه زدن نیست؛ لذا حتماً دارند یک فضای جدید‌تر، یک نیاز جدیدتر و یک موقعیت جدیدتر در مقابل خودشان می‌بینند. إن‌شاءالله خدا ما را در مناجات‌های أمیرالمؤمنین(ع) مستغرق کند. #مناجات_شعبانیه #قسمت_دوم #استاد_علیرضا_پناهیان 📚📚📚 کتابخانه مدرسه علمیه الزهرا علیها السلام https://eitaa.com/alzahranasr_lib