📛امربه‌معروف و نهی‌از منکر (واجب فراموش‌شده) از منظر قرآن (قسمت دوم): لُعِنَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۢ بَنِيٓ إِسۡرَـٰٓءِيلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُۥدَ وَعِيسَى ٱبۡنِ مَرۡيَمَۚ ذَٰلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعۡتَدُونَ از بنى اسرائيل آنان كه كافر شدند به زبان داود و عيسى بن مريم لعنت شدند لعنت شدنشان براى اين بود كه [نسبت به فرمان هاى خدا و انبيا] سرپيچى داشتند و همواره [از حدود الهى] تجاوز مى كردند، كَانُواْ لَا يَتَنَاهَوۡنَ عَن مُّنكَرٖ فَعَلُوهُۚ لَبِئۡسَ مَا كَانُواْ يَفۡعَلُونَ آنان يكديگر را از كارهاى زشتى كه مرتكب مى شدند بازنمى داشتند مسلماً بد بود آنچه را انجام مى دادند 👈 تفسیر: آنها که از بنی اسرائیل کافر شدند، با زبان داوود و عیسی بن مریم لعن شدند، این به سبب آن بود که گناه و تجاوز می‌کردند، آنها از اعمال زشتی که انجام می‌دادند یکدیگر را نهی نمی‌کردند چه بدکاری انجام می‌دادند.» این نهایت سرزنش است، زیرا آنان را به علت ترک نهی از منکر سزاوار لعن و نفرین دانسته است. https://eitaa.com/amayojib_olmoztarr