بسم الله الرحمن الرحیم مناجات اول ؛ سپاسی به پیشگاه صاحب عالم الف؛ خدایا ! سلام و صلوات ما ، و سلام و صلوات تمام فرشتگان و مقربان الهی بر محمد ( ص) و آل محمد (ع) فرو فرست . خدایا ! ماه رمضان مبارکت آمد ، چگونه آن را سپاس گویم و قدرش شناسم ؟ خدایا ! بگذار از ابتدا بگویم ، از خلقتم ، چگونه خلقتم را سپاس گویم ؟ چگونه ، که تو مرا در ( أَحسَنِ تَقویم ) آفریدی و در بهترین شرایط زمانی و مکانی و عوالمی ! چگونه خلقتم را سپاس گویم ، که مرا جماد نیافریدی ، مرا نبات خلق نفرمودی ، مرا سنگ و گیاه و درخت و پرنده قرار ندادی ! چگونه خلقتم را سپاس گویم ، که نه تنها مرا ذی روح ، که شعاعی از انوار خوبان درگاهت قرار دادی ! خدایا! چگونه قدر دان این نعمت عظیم باشم که خود به آن مباهات کردی و ( فَتَبارَکَ اللهُ أَحسَن ُ الخالِقینَ ) فرمودی ! و باز همچون گذشته حیات مادی ام را رقم زدی و مرا بر سفره رمضان مبارکت جای دادی ! خدایا! ابتدای ماه تو است و شروع مناجات . تو خود بیاموزم که در این سفره چگونه بهره برم و چگونه نعماتت را سپاس گویم . ب؛ به آسمان «رحمتت» می نگرم و وسعت آن ، ای صاحب ( وَرَحمَتی وَسِعَت کُلَّ شَیءٍ ) به بلندای «فضلت» نظر می کنم ای صاحب ( وَ یُؤتِ کُلَّ ذی فَضلٍ فَضلَهُ ). خلقت اشیاء عالم را به چشم قلب ، رَصَد می کنم ای هویت بخش عالم و آدم . خدایا! ای صاحب رحمت و فضل و وجود! ای خالق اشیاءِ عالَم! ای صاحب مکان ها و زمان ها! تو خود فرمودی : (یَابنَ آدَم ! خَلَقتُ الاَشیاءَ مِن اَجلِکَ وَ خَلَقتُکَ مِن اَجلی ) که ای آدمیان ! همه چیز را برای شما خلق کردم و شما را برای خود . خدایا ! ای کاش به کلامت ایمان داشتم ، ای کاش دستِ دوستی ات را رد نمی کردم ، ای کاش حیاتم را تنها و تنها برای تو قرار می دادم . ای کاش می شد مرا برای خود می خریدی و برای خود نگاه می داشتی، اما باکی نیست ، تو خود یادمان دادی که به گذشته مان به نگاه یأس ننگریم . خدایا! ماه رمضان است و باز هم ، دست دوستی ات را از اوج آسمان ها به سوی ما عمقیان دراز کرده ای . تو خود یاریمان فرما ، تو خود آداب سفره بیاموزمان ، آداب نورانی شدن ، آداب بهرة از نور و از نور شدن . @najvaname