ادامه یادداشت:
در فضای خاص کار فرهنگی اهواز یک سبک و نگاه فرهنگی جدید آمد، بنام "هیات". که عقیده داشت برای پیشرفت و تکامل انسان دو بال نیازه. یک بال محتوا و معرفت و یک بال توسل و دعا و اشک.
کسی که این دوبال رو داشت ، میتونست با سرعت بیشتری پرواز کنه و به مدارج عالی و تکامل انسانی برسه.
نحوه جذب نیرو در هیات با مجموعه های فرهنگی متفاوت بود. کسی کاری به سطح علمی افراد نداشت. روحیات و رفتار فرد زیر ذره بین قرار نمیگرفت. خانواده‌ی فرد بررسی نمیشد.
یک پرچم امام حسین بود.
و یک جلسه‌ی ذکر توسل.
که هر هفته جوان ها زیر این پرچم جمع میشدند تا با فرهنگ عاشورا و امام حسین آشنا بشن.
ناگفته نمونه، در هیات استقلال بود، اما ولنگاری نبود. چون هیات با منویات و خط قرمز هایی که ولایت مشخص میکرد جلو میرفت.
در هیات، مرام و الگوی امام حسین(ع) و یارانش به جوان ها تزریق میشد.
مسلک مردانگی
انسانیت
آزادگی
مبارزه با ظلم
طرفداری از مظلوم
استقلال فکری
و نکته مهم هیات، استقلال فکری بود!
و آقایان اهواز با تربیت نیرو مستقل و صاحب فکر مشکل داشتن!
چون تا قبل آن هر چه میگفتن، همه یکپارچه فقط میگفتند چشم!
و کار تربیتی تعبدی بود. و اگر کسی مخالفت میکرد ترد میشد.
و چون هیات نیرو را با روحیه‌ی استقلال رشد میداد، تحملش برای آقایان سخت بود. و اون رو مقابل خودشون میدیدن.
اصلا خود حضرات به مسئله‌ی تقابل مسجد و هیات دامن زدند. اگرنه ما که همه بچه مسجدی بودیم و با تفکر مسجد و راه اون مشکلی نداشتیم. یک شب در هفته به هیات میرفتیم. خیلی هامون اصلا بسیجی بودیم. برید ببینید چند نفر از شهدای مدافع حرم اهواز هیاتی بودند!
مشکل ما مسلک مراد و مریدی بود!
اینکه حرف فقط حرف حاج آقا فلانیه.
کسی نباید مخالف حاج آقا حرف بزنه.
و در این شرایط، هیات ها به صورت کامل با تحریم حضرات اهوازی روبرو شدن. گرچه بهانه هایی مثل افراطی گری و خطای برخی هیات های کوچک عنوان میشد. اما اصل مشکل سبک کار فرهنگی و تربیتی هیات بود.
اما در این دوره زمانی، با وجود تمام تحریم ، تبعید ، تحقیر و تخریب بچه هیاتی های اهواز ، اونها به راه و رشد خودشون ادامه دادن تا به این مرحله رسیدن که رهبر انقلاب فرمودند:
موجودیتی به نام #هیئت، ..... جزو #مهم‌ترین بخشهای #قدرت_نرم جامعه‌ی اسلامی است.
برای رسیدن به این مرحله خیلی ها فدا شدند.
انگ خوردند.
وصله بشون چسبوندن.
و زمانی که حضرات دیگه نتونستن منکر جایگاه هیات بشن، ناگزیر به صورت فرمایشی با اون کنار اومدن.
اینا حتی حرف های رهبری هم با اون تفسیری که خودشون میگفتن قبول داشتن. حتی از طرف رهبری حرف هایی به نوجوان ها قالب میکردن.
اصلا نمیذاشتن کسی خودش فکر کنه و کنشگری شخصی داشته باشه. این تعبد در تمام زمینه های فرهنگی ، اجتماعی ، سیاسی و غیره دیده میشد.
یک تفاوت دیگر هیات این بود که فضای رشد را برای همه فراهم میکرد. فرقی نداشت کی هستی و چه سطحی داری.
حتی ممکن بود شاگردی از استاد خودش پیشی بگیره و جلوتر بره.
و کسی مانع رشدش نمیشد.
ولی در فضای کار فرهنگی رایج اهواز چقدر از بچه ها نخبه (حتی خارج از فضای هیات) بودن که به خاطر فکر متفاوت و مترقی مجبور شدن از اهواز برن و چه سختی که نکشیدن.
برید ببینید در قم و تهران و مشهد چقدر نیروهای نخبه اهوازی وجود داره که توسط این جریان فرهنگی اخراج شدن. اما همان ها که در اهواز سرکوفت میخوردن، در خارج از خوزستان رشد کردن و صاحب جایگاه شدند.
خلاصه که مدل تربیتی هیات ، فضایی عاری از در بند کسی بودن جز خدا و اهل بیت(ع) بود.
عاری از هر گونه منیت.
عاری از هر گونه آقا بالا سری.
همه برای رشد به همدیگه کمک میکردن.
و هیات در این مسیر به جایی رسید که امروز مخاطب مستقیم فرمایشات رهبری قرار گرفته.
و انشالله که هیات ها بتونن این مسیر رشد و اصلاح رو ادامه بدن تا همگی شایسته تربیت سرباز برای آقا امام زمان باشن.
ان شاالله تا ظهور دولت یار
اللهم عجل لولیک الفرج
🔴 راوی | امین غفاری |عضو شوید👇
✅️ @aminghafari_ir