راه علی علیه السلام نرسد اگر به علی کسی، به کجا رود؟ به کجا رسد؟ به خدا قسم که اگر کسی به علی رسد، به خدا رسد سوی انبیا، سوی اولیا، ز طریق حُبّ و ولا بیا که به جایی ار برسد کسی، ز طریق حُبّ و ولا رسد ز خودی برون ننهاده پا، نرسیده است به هیچ جا چو کسی ز راه علی رود سَرِ او به عرش علا رسد ز ره طلب به ولی برس، ز ره ولی به علی برس که به خضر تا نرسد کسی، نتوان به آب بقا رسد ز دَرِ علی به در دگر، تو نرو، که می ندهد ثمر نرسد کسی به علی اگر، به هدر رود، به هبا رسد درِ کس به غیر علی مزن، ره کس به جز ره او مَتَن که از این دَر و ره اگر کسی برسد به نور هدی رسد نبود چو غیر علیکسی، ز درش به عرش علا رسی که به اوج عزّت اگر کسی برسد، به فرّ هما رسد نه به کعبه رو، نه به دیر رو، نه به فکر رو، نه به سیر رو ز منیت ار گذرد کسی، ز ره علی به منا رسد به مروّت ار بنهی قدم، تو به مَروهای به خدا قسم به رَهِ علی ز صفا قدم، نهد ار کسی به صفا رسد به علی اگر تو یکی شوی، ز دَنَس رهی و زکی شوی به جز این اگر ملکی شوی، ملکیتت به خطا رسد تو شنیدهای به بقا اگر ز طریق فقر و فنا رسی ز علی رسد چو کسی اگر به طریق فقر و فنا رسد چو کسی مزکی و متّقی، شود از طریق علی شود ز طریق بندگی علی، کسی ار رسد، به تُقی رسد نه همی ز نادَ علی او شود آبگینه سینجلی ملکوت هم پی صیقلی ز غبار او به جلا رسد نرسد اگر که ز لافتی، به ثبوت نفی تو زاهدا نه ز «لم» رسد، نه ز «لو» رسد، نه ز «ما» رسد، نه ز «لا» رسد به مریض دل نرسد شفا ز دوای بوعلی از خدا مگر از محبّت مرتضی، مرض دلی به شفا رسد من «کبریایی» خسته را، بده ساقیا ز می ولا ز شرابِ حُبِّ علی مگر همه دردِ من به دوا رسد مفتون همدانی (کبریایی)