«انسان خودش را با جسدش اشتباه می‌گیرد! وقتی در آینه نگاه می‌کند و جسد خودش را می‌بیند، این اشتباه را می‌کند. به او می‌گویند چه کسی را در آینه دیدی؟ می‌گوید: «خودم را دیدم.» نه! انسان خودش را نمی‌بیند! خیلی کار دارد که انسان به جایی برسد که خودش را ببیند. گاهی یک انسان از دنیا می‌رود قبل از این که حتی یک بار خودش را دیده باشد! انسان به هر چیزی تعلق پیدا کرد خودش را با او اشتباه می‌گیرد. اولین اشتباهی که انسان می‌کند این است که بدنش را خودش می‌داند. چون به این بدن تعلق پیدا کرده است.
[در فیلم گاو]، مش حسن از بس علاقه داشت به این گاو، خودش هم شده بود گاو! هرچه می خواستند به او حالی کنند که تو گاو نیستی، باورش نمی‌شد. این همان حال و روز ماست! ما [به خاطر تعلقی که به بدن‌مان داریم]، باور کرده‌ایم که همین هیکل هستیم. وقتی انسان می‌فهمد که خودش چیز مهمی بوده که دیگر فرصت از کف رفته است. انبیا آمدند که به انسان بگویند: ای انسان! تو فقط همین بدن نیستی، تو یک دریا هستی که این بدن، فقط یک قطره‌اش است.
وقتی انسان می‌میرد، نعش خودش را از بیرون می‌بیند. آن وقت می‌فهمد که من این نعش نبودم. کسانی که روی خودشان کار کرده‌اند، گاهی بیرون از جسمشان می‌ایستند و جسم خودشان را تماشا می‌کنند. انبیاء آمدند به آدم بگویند «تو گاو نیستی!» اما آدم عصبانی می‌شود و می‌گوید: «اِلّا و لابد من همینم.» مش حسن هر وقت برایش جو می‌بُردند، می‌گفت دوستانم هستند. هرکس نان برایش می‌بُرد، فکر میکرد دشمنش است. مشکل انسان همین است...»
#قصار | مرحوم آیت‌الله حائری شیرازی
@ammar_nevesht