ایجاد شبکه آبرسانی کهن یکی از پدیده‌هایی است که در آثار تاریخی اقصی‌نقاط ایران قابل مشاهده است.یکی از اجزا این شبکه، تنبوشه می باشد.تنبوشه، لوله های سفالین است که در گذشته برای جابجایی آب در آبراهه های سرپوشیده زیر زمین یا زیر دیوار کار می گداشتند تا آب با کمترین نشت و در اصطلاح"پرت" بگذرد و به مقصد برسد.تنبوشه که به صورت آبراهه به کار می رود به هیچ وجه اجازه ورود و خروج اب را به محیط اطراف نمی دهد. مواد و مصالح تشکیل دهنده تنبوشه، خاک رس است که با مرغوبیت بیشتر با چرخ سفالگری به شکل نیمه مخروط و یا شبه استوانه به ابعاد مختلف ساخته می شود سر تنگ تنبوشه را با آهک اندود می کنند سپس آن را در سرگشاد تنبوشه قبلی جای می دهند و محل اتصال را با خمیر آهکی محکم می کنند.اتصال بین بندهای تنبوشه به وسیله ملات گل آهک یا ساروج انجام می شده است. 🗞 @Ancients ⏳