نقدی بر روایت آتئیسم از خداباوری، دینداری، خشونت و شر! یکی از ادله #آتئیست‌ها علیه خداباوری این است که تاریخ خداباوری و دینداری، سراسر خشونت و خونریزی بوده است لذا باور به خدا و دینداری، باوری مضرّ و ویرانگر است که باید از آن پرهیز شود. در این ادعا دو خطای فاحش وجود دارد. اول اینکه تاریخ خداناباوری و دین‌پرهیزی، تاریخ بسیار جدیدی است در صورتی که قدمت خداباوری و دینداری به هزاران سال قبل بازمی‌گردد. از دورانی که نشانه‌های پرستش بر دیواره‌های غارها و سنگ‌ها نقش بسته تاکنون، هزاران سال می‌گذرد درحالی که خداناباوری و دین‌پرهیزی به عنوان یک روند و گرایش چشمگیر، عمدتاً از عصر روشنگری آغاز شده است. کهن بودن تاریخ دینداری و کوتاه و متأخر بودن تاریخ #خداناباوری، موجب شده است که خشونت‌ها و جنگ‌های مذهبی تاریخ، بیشتر به چشم آید. در همین دوره طولانی خداباوری و دینداری، آرامش معنوی، اتحاد میان اقوام و قبایل حول محور دین، اخلاق دین‌محور و عدالت خواهی (عدالت در مفهوم دوران کهن) نیز وجود داشته است اما اندیشه‌های حقوق بشری پسامدرن ما موجب شده است که تاریخ پیشامدرن را سراسر خشونت مذهبی کور بپنداریم. در واقع، آتئیست‌ها با عینک پسامدرن به تاریخ پیشامدرن دین می‌نگرند! mafaz.ir/?p=60502 https://eitaa.com/antihalghe