‍ حکایت دارالشفای حضرتی؛ از «سرای ناصری» تا «سرای ملک» 🔹 اگر قرار باشد بر اساس اسناد درباره دارالشفای حضرتی صحبت کنیم، قدمت آن به ابتدای دوره صفویه باز می‌گردد. احتمالاً قدیمی‌ترین سند، وقفنامه‌ای متعلق به خواجه عتیق منشی، نخستین نایب‌التولیه آستان قدس رضوی و منصوب شاه اسماعیل یکم صفوی است که در سال ۹۳۱ ق / ۹۰۴ ش، یعنی چیزی حدود ۵۰۰ سال قبل، بخشی از اموال خود را در مشهد، وقف دارالشفای حضرتی کرد تا به درمان و رسیدگی امور بیماران نیازمند و به ویژه زائران محتاج به کمک، اختصاص یابد. 🔹 رسیدگی به امور بیماران همیشه یکی از بهترین اعمال و از امور توصیه شده در شرع انور بوده و هست. به همین دلیل، دور از انتظار نیست اگر ما برای برپایی شفاخانه و رسیدگی به امور بیماران در جوار حرم مطهر و ذیل نظارت آستان‌قدس رضوی، قدمتی بیش از این‌ها قائل شویم، هر چند که ناچاریم به دلیل محدودیت اسناد، حد مطالعات تاریخی را در محدوده دوره صفویه متوقف کنیم. 🔹 رسیدگی به امور مربوط به شفاخانه حضرتی که به احتمال زیاد، جایی در حاشیه بازار مشهد و در نزدیکی مدرسه «دو در» و «پریزاد» قرار داشت – و تا اواسط دوره قاجار نیز، در همین مکان واقع بود – در دوره صفویه و با عنایت ویژه فرمانروایان این دودمان به توسعه شهر مشهد، وارد مرحله جدیدی شد. 👇 برای مطالعه متن کامل گزارشی از سرگذشت قدیمی‌ترین مرکز درمانی شرق کشور، از دوره صفویه تا قاجار، به لینک زیر مراجعه کنید: yun.ir/xmg7j9 @aqr_ir