دویست سال پیش استعمار پیر برای تثبیت جایگاه خود در هند، زبان فارسی را از رسمیت انداخت و امروز دوباره این راه را دنبال می کنند سالهاست آمریکا در نظام آموزشی کشورهای همسایه نفوذ دارد و طرح حذف زبان فارسی را آغاز کرده، اما ما هنوز متوجه نیستیم و به زبان فارسی اهتمام لازم را نداریم. دانشگاه های ما و حوزه های ما کمترین توجه را به جنبه تمدن ساز و هویت بخش زبان و ادبیات ندارند، طبعا وقتی از فقدان کمترین اهتمام سخن می گوییم مبالغه و اغراق نیست چراکه اینجا مهد زبان و ادبیات است اما ادبیات در نظام آموزشی مان صرفا ابزاری و شکلی مطالعه می شود، و شاهد نگاه نازل و قشری به این مقوله مهم هستیم روز به روز شاهد کاهش دانشجو در رشته زبان و ادبیات هستیم وچون نگاه مان صرفا مادی است حمایت از رشته های زبان و ادبیات را هزینه کرد تلقی می کنیم در حالی که یک سرمایه گذاری بلند مدت و بنیادین است سدسازی، راه سازی و دیگر زیرساخت های صنعتی و کشاورزی همه برای یک ملت و تمدن لازم است اما کافی نیست، مهم ترین زیرساخت، زیرساخت هویتی و تمدنی است که بارزترین جلوه اش در زبان و ادبیات است. مردمان دیگر ملل و اقوام دانشمندان و دانشجویان شان شاید با علوم مختلف و دستاوردهای علمی ما آشنا شوند و از آنها بهره مند گردند اما پیش از این همه با زبان و ادبیات ما آشنا می شوند موج مهاجرت از کشور، و نفوذ فرهنگی غرب و موفقیتش در جداسازی بخشی از نسل جوان جامعه، علل و انگیزه های مختلف دارد اما عامل اصلی بحران هویت است. و هویت با زبان و ادبیات ارتباط انکار نشدنی دارد. کاش زودتر به خود آییم و تجربه تلخ هند این بار نه در هند بلکه در کشور های حوزه تمدنی زبان فارسی و حتی کشور عزیزمان تکرار نشود. با احترام /حمید عباس زاده عضو هیات علمی دانشگاه علوم اسلامی رضوی