▪️نوآوری، گناه تسلیحات پیشرو افرادی که تاریخ نظامی‌گری در جهان را دنبال میکنند گاهی به تسلیحات فوق‌العاده‌ای برمیخورند که هرگز به خدمت گرفته نمیشوند و اگر خیلی خوش شانس باشند در گوشه یک انبار خاک میخورند یا سالی یکبار به رژه و نمایش برده می‌شوند. همواره بر این نوع تسلیحات ایراداتی عجیب و غیرمنطقی وارد هستند که نویسندگان و خوانندگان آن را قبول ندارند؛ اما مشکل این طراحی ها چیست که با آنها چنین رفتار میشود؟ معمولا طرح های انقلابی توسط اشخاص یا شرکت هایی ارائه میشوند که قصد ورود به زمینه مورد نظر را داشته باشند و در آن طرف قضیه نیز شرکت هایی وجود دارند که از فروش محصولات سنتی تر پول های کلانی به جیب میزنند. این شرکت های قدیمی تر همواره از طرح های نوین وحشت زده میشوند و بر ارائه دهندگان فشار میاورند. حال اگر شرکتی بتواند از پس این فشارها بربیاید مانعی بزرگ تر انتظار او را میکشد نوآوری بیش از حد! در ساختار ارگان های نظامی به خدمت گیری تسلیحات بر اساس اعتماد و شناخت است. چنانچه که یک محصول جدید اگر بیش از حد برای فرماندهان ناشناخته باشد از به خدمت گیری آن تا جای ممکن دوری می‌کنند حتی اگر فوق‌العاده کارا باشد. اعتماد به سیستم های قدیمی تر و در نتیجه بنیانگذاری زمینه فکری فرماندهان براساس تسلیحاتی که خود با آنها به اصطلاح خاطره دارند پیشرفت تسلیحاتی در تمام جهان را محکوم به حرکت پله ای کرده است. یعنی اگر تانکی طراحی شود که به کل با محصولات قدیمی متفاوت است و بهترین گزینه برای 100 سال آینده (اغراق جهت تفهیم) هم باشد کنار خواهد رفت مگر اینکه طراح یا تولید کننده بتواند آن تانک را در مرور زمان به کمال برساند. جدای از این مباحث طرح های تماما نوآورانه معمولاً زیرساخت های جدید و هزینه بالا نیاز دارند که این هم یکی از عوامل موثر در شکست محصولات خواهد بود چنین مشکلاتی در همه دنیا وجود دارد و معطوف به یک کشور نیست. اما موفق ترین کشور تاریخ در این زمینه که توانست پای تسلیحات به اصطلاح آوانگارد را به ارتش باز کند آلمان نازی بود. خارج از انصاف هم نیست اگر پیشروی های وحشتناک آلمانی ها چه در سرزمین دشمنانشان و چه در دریای علم را به همین اعتقاد هسته های مرکزی دولت آلمان به طرح های انقلابی نسبت دهیم. همین موضوع سبب شد زمانی که روس ها و آمریکایی ها درگیر مباحث پیش پا افتاده بودند آلمانی ها پا به علوم فضایی و رباتیک گذاشتند. @armyir