به ذهنم رسید یه جمله هم در مورد خودمون بنویسم...همینایی که خیلی واقعاً حسرت خوردیم و میخوریم. یکی اومد محضر مولا و درخواست موعظه کرد. مولا بهش فرمود مثل اون کسایی نباش که آخرت رو بدون عمل و سعی و تلاش میخوان...دنبال توبه حقیقی هستن ولی هنوز ذهنشون بند آرزوهای بلند دنیاس...وقتی حرف میزنن انگار میلی به دنیا ندارند ولی وقتِ عمل، مثل آدمای مشتاق به دنیا عمل میکنن...هرچی بهشون نعمت میدی سیر نمیشن و زمانی که محدویت براشون ایجاد میشه قناعت ندارد و قانع نیستن به اونی که دارن...عرضه شکر داشته هاشون رو ندارن...با اینکه دارن حرص میزنن برا بیشتر داشتن...اینم تمومی نداره...مردم رو به چیزایی امر میکنن که خودشون انجام نمیدن...آدمای خوب رو دوست دارن ولی مثل خوبا عمل نمیکنن...از آدمای بد اظهار نفرت میکنن ولی خودشون یکی از همون آدمای متنفرن... وَ قَالَ ع لِرَجُلٍ سَأَلَهُ أَنْ يَعِظَهُ لَا تَكُنْ مِمَّنْ يَرْجُو الْآخِرَةَ بِغَيْرِ عَمَلٍ وَ [يَرْجُو] يُرَجِّي التَّوْبَةَ بِطُولِ الْأَمَلِ يَقُولُ فِي الدُّنْيَا بِقَوْلِ الزَّاهِدِينَ وَ يَعْمَلُ فِيهَا بِعَمَلِ الرَّاغِبِين‏ إِنْ أُعْطِيَ مِنْهَا لَمْ يَشْبَعْ وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ يَقْنَعْ يَعْجِزُ عَنْ شُكْرِ مَا أُوتِيَ وَ يَبْتَغِي الزِّيَادَةَ فِيمَا بَقِيَ يَنْهَى وَ لَا يَنْتَهِي وَ يَأْمُرُ [النَّاسَ بِمَا لَمْ يَأْتِ‏] بِمَا لَا يَأْتِي يُحِبُّ الصَّالِحِينَ وَ لَا يَعْمَلُ عَمَلَهُمْ وَ يُبْغِضُ الْمُذْنِبِينَ وَ هُوَ أَحَدُهُم‏... نهج البلاغة، ص: 497 و 498 کلام مولا ادامه داره...توصیه میکنم بریم همگی دوباره این کلمات نورانی رو بخونیم...