می‌ماند از پرواز بالی که نحیف است اهل زمین بودن خودش شرک خفیف است شیرین‌تر از ذکر خدا آیا چشیده‌ست؟ وقتی دلی اهل اشارات لطیف است باید کنار چشمه‌ها رویید ای گل همسایۀ مرداب‌ها بودن سخیف است حس می‌کنم وقتی که در حال قنوتم سجاده‌ام با آسمان‌ها هم‌ردیف است با گوشه‌چشمی حفظ کن، آرامشم را ایمان من سست است بی لطفت، ضعیف است