وارده: نامه 14 «نهج البلاغه» مشتمل بر يك سلسله دستورات اخلاقى و انسانى درباره نبرد با دشمن است، دستوراتى كه بيانگر روح عطوفت و رأفت اسلامى است و نشان مى دهد مسائل اخلاقى در هيچ جا حتى در ميدان جنگ نبايد فراموش شود.ایشان به یاران خود می فرمایند: «با آنها نجنگيد تا آنها جنگ را آغاز كنند؛ زيرا شما داراى حجتيد، اگر آنها آغازگر جنگ باشند حجت ديگرى براى شما بر ضد آنهاست، و هنگام شكست دشمن، فراريان را نكشيد و بر ناتوان ها ضربه نزنيد و مجروحان را نكشيد؛ زنان را با اذيت و آزار به هيجان نياوريد، هرچند به شما دشنام دهند و به سران شما بدگويى كنند؛ زيرا آنها از نظر قوا ناتوان و از نظر روحيّه و عقل ضعيفند». لَا تَهِيجُوا النِّسَاءَ بِأَذًى، وَ إِنْ شَتَمْنَ أَعْرَاضَكُمْ، وَ سَبَبْنَ أُمَرَاءَكُمْ». آن گاه امام(عليه السلام) به بيان دليل اين دستور پرداخته مى فرمايد: (زيرا آنها از نظر قوا ناتوان و از نظر روحيّه و عقل و خِرَد ضعيف اند)؛ «فَإِنَّهُنَّ ضَعِيفَاتُ الْقُوَى وَ الْأَنْفُسِ وَ الْعُقُولِ». از آنجا كه زنان توان نبرد ندارند، كينه خود را با دشنام دادن ابراز مى كنند و از آنجا كه روح و خِرَدشان ضعيف است، انتقام جويى را در بدگويى و بدزبانى نشان مى دهند؛ به همين دليل افراد آگاه و بيدار نبايد در برابر بدزبانى آنها واكنش نشان دهند. بگذارند عقده دل را با اين سبّ و دشنام ها وا كنند و آرام بگيرند و به يقين اگر در برابر اين سخنان زشت عكس العملى نشان داده شود، هيجان آنها بيشتر مى شود و چه بسا سر از كفرگويى در آورند. آن گاه امام(عليه السلام) اشاره به سيره و سنّت پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در برابر زنان مشرك مى كند و مى فرمايد: (و در آن زمان كه زنان مشركان [در عصر پيامبر] به ما بدگويى مى كردند و دشنام مى دادند [از سوى آن حضرت] دستور داده مى شد كه از آزار و اذيت خوددارى كنيم)؛ «إِنْ كُنَّا لَنُؤْمَرُ بِالْكَفِّ عَنْهُنَّ وَ إِنَّهُنَّ لَمُشْرِكَاتٌ». آن گاه امام(عليه السلام) به نكته سومى در اين باره اشاره كرده و مى فرمايد: (حتى در زمان جاهليّت اگر مردى دست به روى زنى بلند مى كرد و سنگى به سوى او پرتاب مى نمود و يا او را با چوب مى زد، همين امر باعث ننگ او و فرزندانش مى شد)؛ «وَ إِنْ كَانَ الرَّجُلُ لَيَتَنَاوَلُ الْمَرْأَةَ فِي الْجَاهِلِيَّةِ بِالْفَهْرِ(7) أَوِ الْهِرَاوَةِ(8) فَيُعَيَّرُ بِهَا وَ عَقِبُهُ(9) مِنْ بَعْدِه‏». هرگاه مردم عصر جاهليّت چنين باشند و هرگاه مسلمانان در برابر مشركان مأمور به خويشتندارى شوند، در عصر ظهور اسلام و در برابر زنان مسلمان ناآگاه، به طريق اولى بايد خويشتندارى نشان دهند.