به بهانه روز معلم؛ سهم معلمان از رفاه چیست؟ روز معلم در کشور ما فقط در روز معلم خلاصه می‌شود. یعنی بعد از ۱۲ اردیبهشت، همه مسئولان دوباره سر کار خود برمی‌گردند و شاید هرگز دغدغه وضعیت و احوال معلمان را نداشته باشند. گویی تمام عزت، زحمات و ارزش معلمان در همان سخنرانی‌های مناسبتی خلاصه می‌شود. اما واقعیت چیز دیگری است؛ برخی مشاغل در هر جامعه‌ای، فارغ از درآمد و سبک کارشان، حیاتی به شمار می‌آیند که از جمله آن‌ها می‌توان به پلیس‌ها و معلمان اشاره کرد. شاید از خودتان بپرسید این دو شغل هیچ ربطی به هم ندارند، اما اگر کمی ژرف‌تر به موضوع نگاه کنیم، متوجه می‌شویم که اگر روزی در یک جامعه این دو گروه عزت و جایگاه خود را از دست بدهند، جای خیلی چیزها در جامعه عوض می‌شود؛ حتی زودتر از چیزی که فکرش را بکنیم. وزارت آموزش و پرورش به عنوان یکی از دستگاه‌های عریض و طویل سال‌هاست که از عهده تامین رفاه و معیشت معلمان برنمی‌آید و این موضوع، ریشه در نگاه‌های غیرتخصصی و غیرحرفه‌ای حاکم بر آن وزارتخانه دارد که دودش به چشم همین معلمان زحمت‌کش و فداکار می‌رود. نباید فراموش کرد که تمام انسان‌هایی که امروز در جامعه کار می‌کنند، دسترنج و ماحصل زحمات همین معلمانی هستند که بسیاری اوقات حتی در تامین معیشت خودشان نیز دچار مشکل می‌شوند. اگر امروز کشور ما از طریق استخراج و فروش نفت یا صدها محل دیگر درآمد دارد، باید بدانیم که همین معلمان زیربنای تربیت نیروهای ماهر و متخصص همان منابع درآمدی را فراهم کرده‌اند؛ پس عیب بزرگی است که امروز همان معلمان سهم قابل توجهی از سرمایه و رفاه کشور نداشته باشند. #سفیران_سر_ایران