#حدیث_روز
💠 *آداب معاشرت*
🔷🔹 شأن «مربی بودن» می‌طلبد که او عشق بـه تـربیت و رشد و دغدغه اصلاح و پیشرفت معنوی متربی خود داشته باشد. *همگام بودن روحی و معنوی از مهم‌ترین ویژگی‌های یک مربی موفق است.* محبت، دوستی و صمیمت در راستای تعلیم و آموزش و تربیت از ارکان بلافصل شخصیتی متربی است.
🍃🔹امـام مـجتبی علیه‌السلام در این باره می‌فرماید:
🔆 *«خویشاوند، کسی است که مهر و محبت قلبی او را به انسان نزدیک کند، گرچه از نظر نسبی دور باشد و بیگانه، کسـی است که نبودن مهر و صفا و ارتباط قلبی او را دور کرده است، گرچه از حیث نسب نـزدیک‌ترین فـرد بـه انسان باشد. همانا چیزی از دست به تن نزدیک‌تر نیست؛ ولی در صورت خیانت دست یا فاسد شدن، آن را از بدن جدا مـی‌کنند و این نـزدیک‌ترین عضو به بدن، بیگانه می‌شود.»*
📙 تحف العقول، ص 408.
🍃 *امام علیه‌السلام ارتباط صمیمی و محبت قلبی را بر ارتـباط ظـاهری و نـسبی مقدم داشته و آن را ریشه‌دارتر از سایر ارتباطات قلمداد می‌کند.* و یا گاهی مربی در مقام قضاوت قرار می‌گیرد که بـاید به بهترین شکل بین ره‌جویان خود رعایت عدالت کند، حتی اگر آنها خـردسال و کودک باشند؛
✍🏼 چنان که در روایتی آمـده اسـت: روزی دو کودک خردسال، هر کدام خطی نوشته بودند و برای داوری در میان آنها و انتخاب بهترین خط، به حضور امام حسن علیه السلام آمدند. علی علیه‌السلام که ناظر این صحنه بود، به فرزندش امام حسن علیه‌السلام گفت: «فرزندم! دقت کن چگونه داوری کنی؟ چراکه این خود، یک نوع قضاوت است و خداوند در روز قیامت درباره آن از تو سؤال می‌کند.»
✅ امام حسن علیه‌السلام یک مربی تمام‌عیار بود که تمام گفتار و سخنان او برای تمام عالمیان در هر زمان و مکان، الگویی جامع و کامـل اسـت. چه معلمان و چه متعلمان همگی با مطالعۀ این کلام‌های گهربار که پر از نکات ادبی و تربیتی است به نوعی در محضر آن بزرگوار در حال «تربیت شدن» هستند.
📒 تـفسیر نمونه، ج ۳، ص ۴۳۱.