بی قراری عین ذات انسان است، چرا که قرار او در عدم است؛ عدم نه به معنای لامکان و لازمان بلکه عدم به معنای افق مثالی وجود، ماورای زمان و مکان، افق اعلی. بشر امروز درست از هر آنچه که عین ذات انسانی اوست می گریزد. او در جست و جوی "قرار"است، در همین عالم که عالم فناست. ذات این عالم عین حرکت و تغییر است و اگر انسان بخواهد "اشتیاق عدم "را که در روح است در اینجا فروبنشاند، یا باید روی به انتحار بیاورد و یا از جوهر انسانی خویش فاصله بگیرد، یعنی "رنج" را نابود کند. یوتوپیا (بهشت زمینی) تشبه به بهشت آسمانی می کند که در آن نه رنج هست، نه بی قراری و نه تغییر. وعده ابلیس را در بهشت آسمانی به پدرمان به یاد آورید: هَل اَدُلُکَ عَلی شَجَرَةِ الخُلدِ ومُلکٍ لایَبلی... "شهید سید مرتضی آوینی" 📔 کتاب فردایی دیگر ✅ @aviny_quote