💠 تمرین انسانیت پسر نوجوانم، محمدحسین، می‌گفت: آدم وقتی روزه می‌گیره قدر چیزها رو بهتر میفهمه. توی ورزشگاه بچه‌ها آب معدنی رو می‌خوردن و می‌ریختن روی سرشون ولی من نمی‌تونستم حتی یک قطره بخورم! ارزش اون آب رو من می‌فهمیدم. این حرف باعث شد درباره فلسفه روزه بیشتر حرف بزنیم. بعد از بحث اسراف و یاد تشنگی سیدالشهدا(ع)، صحبت به اونجایی رسید که روزه تمرین خودنگهداری‌ئه. هیچ انسان موفقی رو نمی‌بینی که دنبال غرائز جسمی و اهل راحتی تن باشه. اینشتین، مارک زاکربرگ، پروفسور سمیعی و همه کسانی که ما توی کشورمون به عنوان آدم موفق می‌شناسیم اگه اهل رسیدگی به جسم و غرائز و هوس‌هاشون بودن هیچ وقت نمی‌تونستن به موفقیت‌های بزرگ برسن. در واقع روزه، بعد از اینکه یه دستور الهیِ بین‌المللی و تاریخی برای همه بشریته (كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ، بقره/۱۸۳)، تمرین «انسانیت» هم هست. گرسنگی و تشنگی سخته، توی برنامه زندگی آدم اختلال به وجود میاره، آدم یا بی‌حاله یا بی‌خواب ولی در واقع چیزی از دست نمیده! نه تنها چیزی با نخوردن از دست نمیده بلکه مثل ورزشکاری که سختی تمرین رو به جون می‌خره و در مقابل سختی‌ها صبر می‌کنه تا حرفه‌ای بشه، روزه‌دار هم تمرین می‌کنه تا بتونه یک انسان حرفه‌ای بشه! انسان موفق انسانیه که غرایز و هوس‌هاش رو با طناب «عقل» مهار می‌کنه تا بتونه به «اعتدال» برسه. و دین، با همه آموزه‌ها و تکالیفش برنامه یک زندگی متعادل و معقول رو برای ما تنظیم کرده. زندگی‌ای که هم ما رو در دنیا سعادتمند می‌کنه هم در آخرت... #روزه #ماه_رمضان 🆔 @awaken_ir