#پرسش_پاسخ 💠❓سوال: اگر قرآن براى همه زمان ها و مكان ها است، چرا از اصطلاحات و فرهنگ رايج عربستان بهره برده است؟ ✅ پاسخ: 🔸بدرست است که قرآن در انتقال پیام خود، از زبان عربى و مثال هاى رايج بين مردم آن زمان استفاده كرده؛ ولى «پيام ها» فراتر از محدوديت زمان، مكان و قوم خاصى است. روشن است كه اهداف قرآن، در آن مثال ها و مصاديق محدود نمى گردد؛ ولى براى تفهيم و محاوره، گريزى از آنها نيست. پس مفاهيم و معانى بلند و ژرف، از رهگذر آن مصاديق، پى گيرى مى شود و اين اهداف همان نتايج معرفتى، اخلاقى و هدايتى است كه عموم مردم را شامل مى گردد؛ چرا كه مسائل تربيتى و هدايتى، نمى تواند در مكانى خاص و يا زمانى معين محصور شود. چنانكه در آيات نخستين سوره ابراهيم (علیه السَّلام) آمده است: 🔹«ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاّ بِلِسانِ قَوْمِهِ» «ما هيچ پيامبرى را جز به زبان قومش نفرستاديم»(ابراهيم، آيه 4). 🔸پس با توجه به اينكه قرآن، بيانگر همه چيز است و محدود در زمان و مكان مشخصى نيست؛ معلوم مى شود كه واژگان اختصاصى، محدوديتى در ارتباط با اهداف بلند آن پديد نمى آورد و اگر هم چنين تأثيرى داشته باشد، با توجّه به محتوای فاخر قرآن، جايگاه خود را نزد هر مخاطبى حفظ خواهد كرد. عربى بودن زبان قرآن نيز اگر چه به جهت بعثت پيامبر (صلی الله علیه وآله) در ميان عرب زبانان بوده است؛ اما خود آن داراى امتيازات فراوانى نسبت به زبان هاى ديگر است و چه بسا حكمت خداوند بر اين اساس بوده كه دين خاتم و كامل خود را به زبان كامل و مبين به ظهور رساند. 🔸همچنين استفاده از زبان يك قوم، غير از استفاده از فرهنگ آن قوم است. قرآن اگرچه به زبان عربى است؛ ولى فرهنگ نوينى را با خود به همراه آورده و در موارد بسيارى با عناصر فرهنگى حاكم بر شبه جزيره عربستان، به مخالفت برخاسته و آنها را نسخ كرده است. علاوه بر اين قرآن براى خود، زبان و ادبيات مستقلى دارد. @ayeha313