💠قَالَ علیه السلام مَن أَصبَحَ عَلَی الدّنیَا حَزِیناً فَقَد أَصبَحَ لِقَضَاءِ اللّهِ سَاخِطاً وَ مَن أَصبَحَ یَشکُو مُصِیبَةً نَزَلَت بِهِ فَقَد أَصبَحَ یَشکُو رَبّهُ وَ مَن أَتَی غَنِیّاً فَتَوَاضَعَ لَهُ لِغِنَاهُ ذَهَبَ ثُلُثَا دِینِهِ وَ مَن قَرَأَ القُرآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النّارَ فَهُوَ مِمّن کَانَ یَتّخِذُ آیَاتِ اللّهِ هُزُواً وَ مَن لَهِجَ قَلبُهُ بِحُبّ الدّنیَا التَاطَ قَلبُهُ مِنهَا بِثَلَاثٍ هَمّ لَا یُغِبّهُ وَ حِرصٍ لَا یَترُکُهُ وَ أَمَلٍ لَا یُدرِکُهُ 💠(کسی که بر امور دنیا غمگین شود، بر قضای الهی خشم گرفته است، و کسی که از مصیبتی که بر او وارد شده نزد دیگران شکوه کند، از پروردگارش شکوه کرده است. و کسی که در نزد توانگری به خاطر ثروتش کرنش کند، دوسوم دینش را از دست داده است. و هر کس قرآن را بخواند، با این همه پس از مردن وارد جهنم شود از کسانی است که قرآن را به مسخره گرفته است. و هر که به محبت دنیا دل ببندد، دلش در بند سه چیز بماند: غمی که از او جدا نشود، حرصی که او را ترک نکند، و آرزویی که هرگز بدان نرسد). امام (علیه السلام) به پنج خصلت اشاره فرموده است و از هر کدام نیز به دلیل پیامدهای بدی که دارند برحذر داشته است: 1- غم و اندوه بر متاع دنیایی که از دستش رفته است، پیامد آن خشم بنده در برابر قضای الهی است چون از دست رفتن دنیا مربوط به قضای الهی است. و خشم بر قضای الهی کفر و ناسپاسی است. ادامه دارد... 📙شرح#حکمت_228 حکمت های نهج البلاغه ( همراه با 25 ترجمه و شرح )/