* پایکوبی و حرمت‌شکنی سران بابیت و بهائیت در ماه محرم
جریان بهائیت، یک فرقه دو چهره است، زیرا به ظاهر به معاشرت با پيروان اديان سفارش مي‌کند: «عاشروا مع الاديان بالروح و الريحان.»(۱) و در جای دیگر از توهين به ديگران نهي مي‌کند: «تعاليم الهيه در اين دور نوراني چنين است که نبايد نفوس را توهين نمود.»(۲)
عباس افندی می‌نویسد: «وقتي حضرت بهاء اللّه چون شمس از افق شرق طالع شد و جميع را به محبّت و معاشرت دعوت فرمود و به نصيحت و تربيت آن‌ها پرداخت، از هر ملّت و مذهبي هدايت کرد، ملل و مذاهب مختلفه را التيام داد و به نهايت اتّحاد و اتّفاق رسانيد.»(۳)
او همچنين مي‌گويد: «ثالث تعليم حضرت بهاء اللّه اين است که دين بايد سبب الفت باشد سبب ارتباط بين بشر باشد؛ رحمت پروردگار باشد و اگر دين سبب عداوت شود و سبب جنگ گردد، عدمش بهتر؛ بي ديني به از دين است، بلکه بالعکس، دين بايد سبب الفت باشد، سبب محبّت باشد، سبب ارتباط بين عموم بشر باشد.»(۴)
این شعارهای قشنگ در حالی است که سران بهائیت در دوره بابیت، با بی‌حرمتی به مقدسات مسلمانان، خون آنان را به جوش می‌آورند. آنان پس از مهاجرت به عراق حرمت ماه محرم را نگه نداشته و در بغداد و … به بهانه تولد علي‌محمّد، به جشن و پاي‌کوبي مي‌پرداختند.(۱) شوقي افندي در گزارش بي‌حرمتي‌هاي فاطمه زرين تاج (طاهره قرة العين) در کربلا مي‌نويسد: «جناب طاهره در کربلاي معلّا که حصن حصين شيعه و از مشاهد مشرّفه محسوب … به کمال شجاعت در حيني که مردم متعصّب آن شهر در ايام اوّليه محرّم مراسم سوگواري حضرت سيدالشّهداء عليه التّحية و الثّناء را بر پا مي‌داشتند، او يوم اوّل همان ماه را که مصادف با ولادت حضرت باب اعظم بود، عيد مي‌گرفت و تجليل مي‌کرد.»(۲) محمّدحسيني در اين‌باره مي‌نويسد: «قرة العين در روز اول محرم، به جاي اجراي مراسم عزاداري حضرت حسيني، تولد حضرت باب را جشن مي‌گرفت و تحليل نمود.»(۳)
تنش سران بابيت و اباحه‌گري پيروان آنان خشم مسلمانان را برانگيخت و سبب شد ميرزا بزرگ‌خان قزويني (كنسول ايران در بغداد) با همراهي شيخ عبدالحسين تهراني (شيخ العراقين) پس از ۹ ماه مكاتبه با درباره عثماني، امكان تبعيد بابيان از بغداد به استانبول را در سال ۱۲۷۹ق فراهم آورند.(۴)
این حقیقت بهائیتی است که از معاشرت با ادیان و روح و ریحان سخن می‌گوید…
پانوشت
۱. اقدس، ص ۱۳۷.
۲. مکاتيب، ج ۱، ص ۳۵۵.
۳. خطابات، ج ۲، ص ۵۴.
۴. خطابات، ج ۲، ص ۱۴۶.
۵. پيشين، ج ۸، ص ۱۸۶ – ۱۸۷.
۶. قرن بديع، ص ۱۷۳.
۷. حضرت طاهره، ص ۱۹۰ – ۱۹۱.
۸. فتنه باب، ص ۱۵۹.
منبع: خاستگاه بابیت و بهائیت؛ محمّد علی پرهیزگار