در باب فداکاری حضرت و شوق به شهادت : وقتی آیه « أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ » نازل شد فَقُلْتُ يَا رَسُولُ اللَّهِ أَ وَ لَيْسَ قَدْ قُلْتَ لِي يَوْمَ أُحُدٍ حَيْثُ اسْتُشْهِدَ مَنِ اسْتُشْهِدَ مِنَ الْمُسْلِمِينَ وَ حِيزَتْ عَنِّي الشَّهَادَةُ فَشَقَّ ذَلِک عَلَيَّ فَقُلْتَ لِي أَبْشِرْ فَإِنَّ الشَّهَادَةَ مِنْ وَرَائِک ؟ فَقَالَ لِي إِنَّ ذَلِک لَکذَلِک فَکيْفَ صَبْرُک اذاً فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ لَيْسَ هَذَا مِنْ مَوَاطِنِ الصَّبْرِ وَ لَکنْ مِنْ مَوَاطِنِ الْبُشْرَى وَ الشُّکرِ هنگامي که خداوند سبحان اين آيه (الم احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون) را نازل فرمود، من دانستم مادامي که رسول خدا (صلي الله عليه و آله )در ميان ما است، فتنه بر ما نازل نمي گردد. پس گفتم يا رسول الله، چيست آن فتنه اي که خدا آن را به شما خبر داده است؟ فرمود: يا علي، بعد از من، امت من دچار فتنه مي گردند. عرض کردم: يا رسول الله، آيا در جنگ احد هنگامي که جمعي از مسلمانان شهيد شدند و من از شهادت بي نصيب ماندم، و اين پيشامد براي من سخت شد، مگر به من نفرمودي: تو را به شهادت در آينده بشارت باد؟ فرمود: بلي، چنين است. در آن هنگام (در موقع شهادت) چگونه تحمل خواهي کرد؟ عرض کردم يا رسول الله، چنين حادثه اي جاي صبر و شکيبايي نيست بلکه از موارد بشارت و شکر است.