عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام ... كَانَتْ أُمُّ الْبَنِينِ أُمَّ هَؤُلَاءِ الْأَرْبَعَةِ الْإِخْوَةِ الْقَتْلَى تَخْرُجُ إِلَى الْبَقِيعِ فَتَنْدُبُ بَنِيهَا أَشْجَى نُدْبَةٍ وَ أَحْرَقَهَا فَيَجْتَمِعُ النَّاسُ إِلَيْهَا يَسْمَعُونَ مِنْهَا فَكَانَ مَرْوَانُ يَجِي‏ءُ فِيمَنْ يَجِي‏ءُ لِذَلِكَ فَلَا يَزَالُ يَسْمَعُ نُدْبَتَهَا وَ يَبْكِي‏.» بحارالانوار، ج۴۵، ص۴۰ حضرت امام باقر صلوات الله علیه فرمودند: حضرت امّ البنین ، مادر چهار برادرِ به شهادت رسیده، به بقیع می‌رفت وبر فرزندانش به شدیدترین و سوزاننده‌ترین وجه گریه و زاری می‌کرد. پس مردم پیرامون او جمع می‌شدند و سخنانش را می‌شنیدند. مروان (لعنة الله علیه) هم از کسانی بود که می‌آمد و گریه و زاری او را می‌شنید و گریه می‌کرد.