لحن لحن آهنگ نویسنده است و می‌تواند صورتهای گوناگون به خود بگیرد و خنده‌دار، گریه‌آور، جدی یا طنزآمیز باشد. منظور از لحن، بیان بینش‌هاست، در زبان محاوره‌ای، در درجه ی اول تكیه و طرز صدا لحن را آشكار می‌سازد و بدین وسیله بینش را القا می‌كند. در حالی كه در زبان نوشتاری، از جمله زبان داستان، لحن آن خصیصه‌ای است كه از بینش نویسنده نسبت به موضوع و خوانندگان حكایت دارد. لحن بیان داستان باید ثابت بماند و نویسنده باید آهنگ بیان خود را در طول داستان حفظ كند مگر آن كه موضوعش تغییر یابد. لحن هم چنین باید با زمان و عصری كه نویسنده در آن زندگی می‌كند، هماهنگی و مطابقت داشته باشد.