#ساره #قسمت_پنجم این را گفت و عصازنان رفت. ماهم به راه خودمان ادامه دادیم تا به جاده رسیدیم. با خودم کمی حرف زدم و وقتی آرام شدم، ناگهان چیزی یادم آمد و از دخترم پرسیدم: این کی بود؟ برگشتیم به پشت سر نگاه کردیم، اما دیگر خبری از پیرمرد ریش سفید عصا به دست نبود. از آن لحظه، یک امید آمد توی زندگی ام؛ آن امید، حرف پیرمرد بود که گفت: عاقبت به خیر می شی. آن امید، کب ننه را نجات داد. راست می گویند که آدم به امید زنده است. کب ننه را ما صدا می زدیم کب ننه ؛ یعنی همان ننه کربلایی. گاهی هم مردم او را سیده معصومه صدا می زدند. تا وقتی زنده بود، مداحی می کرد و روضه خوان امام حسین (ع) بود. با همان روضه خوانی و مداحی بچه هایش را بزرگ. اولین مدرسه ی خوب که در بابل به راه افتاد، پسرهایش را فرستاد مدرسه. دلش می خواست همه باسواد شوند. یکی تا کلاس ششم درس خواند، دیگری دوسال خواند و به کب ننه گفت: من درس توُ سرم نمی ره. و آمد بیرون. بابای من هم تا کلاس چهارم درس خواند. بابا می گفت: کفش های پلاستیکی (گالش) می پوشیدیم و همه ی راه را تا بابل با پای پیاده می رفتیم؛ صبح می آمدیم و غروب برمی گشتیم. کب ننه هم هفته ای دوبار می آمد مدرسه و از درسمان سوال می کرد. همیشه به ما سفارش می کرد: درس بخوانید، درس خیلی خوب است. پدرم می گفت: کب ننه آن زمان که پدر و مادرها نمی دانستند بچه هایشان کلاس چندم هستند، می گفت: بیایید فارسیِ تان را پیش من بخوانید. من تمام کتاب فارسی را قبل از همه بچه ها یاد گرفته بودم؛ چون مرا قبل از شروع مدرسه فرستاد مکتب خانه، حروف الفبا و قرآن را یاد گرفتم. برای همین دیکته ام خوب بود.