تا وقتی درونمان چشمهای از مهربانی میجوشد؛
بیهوده نزیستهایم.
تا وقتی کسی را دوست داریم و کسی دوستمان دارد؛
بیهوده نزیستهایم.
تا وقتی که هرچند سخت، داریم برای هدفی تلاش میکنیم؛
بیهوده نزیستهایم.
تا وقتی حضورمان نقطهی آرامش انسان دیگریست؛
بیهوده نزیستهایم.
تا وقتی میرویم و میدویم، حتی اگر نمیرسیم؛
بیهوده نزیستهایم ...
بیهوده نزیستهایم،
اگر در خیل عظیم آدمهای هزار سیاستِ بدکردار،
هنوز ساده و خوب و نجیب ماندهایم ...
بیهوده نزیستهایم،
اگر هنوز انسانیم و شبیه به یک انسان رفتار میکنیم ...