: چکمه‌هایت را بپوش، ره‌‌توشه‌ات را بردار و هجرت کن. ... آدمی‌زاد، اسیر خویشتن خویش است و تا به سفر نرود از عالم خویش باخبر نمی‌شود. خانه، محل سکونت است و مومن، اهل سکون نیست. شهر و خانه، تمثیل سکونند. و دشواری هجرت، در دل‌کندن از خانه‌ی عادات و دیار تعلقاتی‌ست که با آنها انس داریم. و چگونه پای سلوک در طریق حق گذارد آنکه توان هجرت ندارد؟! آوارگی، شرط انس گرفتن با حق است. انس حضور، اجر آوارگی برای حق است. خانه، خانه‌ی الفت‌های دنیایی‌ست. کوچه، کوچه‌ی تعلقات است و شهر، مهبط عادات! https://eitaa.com/joinchat/2218983557C508e143f39