👉3👈 ادامه👆👆👆 🔔 بطور کلی کسانی که دغدغه‌ی دین‌گریزیِ مردم را دارند، دو دسته‌اند:‌ 👈 الف) دایه‌های مهربان‌تر از مادری که تلاش دارند دین مردم را لای پنبه نگه‌دارند و با مراقبت‌های ویژه، اصطکاک جامعه با فشارهائی نظیر فقر، گرسنگی، خشک‌سالی و جنگ را به حداقل برسانند. ☝️خروجی چنین تربیتی، کرور کرور جوانان نُنُر مسلک و لوس است که نه مَرد جنگند و نه ذره‌ای تاب سختی‌ دارند. طنازی و عشوه‌گری شغلشان، اتوی مو و خط ابرو تنها دغدغه‌شان، رندی در جهان اندیشه‌ها انتهای هنرشان و شِکوِه و شکایت، ورد لبانشان است. 👈 ب) دسته‌ی دوم کسانی هستند که در عین کوشش برای کاهش سختی‌های اجتماعی، بدنه‌ی جامعه‌ی ایمانی را در برابر طوفان‌های سهم‌گین ایمان‌سوز مقاوم‌سازی کرده و آستانه‌ی تحمل اقشار جامعه را برای حفظ ایمان در شرایط بحرانی نظیر جنگ، خشک‌سالی، فقر، و گرسنگی احتمالی بالا می‌برند. ☝️محصول چنین تربیتی "ابوذر غفاری" است که باران شدید شبهات اعتقادی، گرسنگی، سختی جنگ و بالاخره فشار متراکم صحرای ربذه او را از پای در نمی‌آورد. اگر این مبنای تربیتی در جامعه‌ی ایمانی نهادینه شود، آحاد جامعه مصداق این جمله می‌شوند که: "المُؤمِنُ کَالْجَبَلِ الرّاسِخِ لاتُحَرِّکُهُ العَواصِفُ". یعنی مؤمن مانند کوه، استوار است و طوفان‌ها او را از جا نمی‌کَنَد. ❓مگر فقر و فاغه‌ی صدر اسلام، توانست تازه‌مسلمانان مستمند شعب ابی‌طالب را از دین خدا گریزان کند؟ از قضا گریز ثروتمندان قبیله‌ی قریش از دعوت رسول خدا بمراتب بیشتر بود. حافظه‌ی تاریخی من بیاد ندارد که فقرا از دعوت انبیاء گریزان بوده باشند، اگر هم گریزی از سمت فقرا بوده ریشه در "جهل" و "استثمار" داشته. ➕ اما الی ماشاء الله اغنیائی را می‌شناسم که در طول تاریخ با انبیاء نه از روی جهل، که "عالمانه" و "عامدانه" مبارزه کرده‌اند. در زمان ما نیز ثروت، بیش از فقر مردم را به کفر، غفلت، شهوت، بی‌دینی، فحشا، بی‌مبالاتی و طغیان می‌کشاند. 6️⃣ مرفهین بی‌درد 👌👌البته که نباید از فقرای معدود اطرافمان غافل شویم اما ریشه‌کنی فقر، منحصرا به عهده‌ی دولت است مگر؟ مخاطب آموزه‌های مالی اسلام از قبیل خمس، زکات، انفاق، صدقه و... اشخاص هستند نه حکومت‌ها. در عصر حکومت حضرت صاحب الأمر علیه السلام، آن‌قدر مردم اهل انفاق، خمس و زکات هستند که فقیری پیدا نمی‌شود تا صدقه قبول کند. ✍️ رسیدگی به وضع معیشت فقرا در درجه‌ی اول وظیفه‌ی مرفهین جامعه‌ی ایمانی است، نه نظام سیاسی. اگر در جامعه‌ی اسلامی حتی یک فقیر هم وجود داشته باشد، متهم ردیف اول رستاخیز، آن‌دسته از مرفهین بی‌دردی هستند که در دنیا برای فقرا اشک تمساح می‌ریختند در حالی سَرِ دراز رشته‌ی فقر، ریشه در ثروت‌اندوزی همینان داشت. ⚠️ اساسا جیب پُرِ قارونْ‌صفتان است که فقیر، پرورش می‌دهد، لذت ساده‌زیستی و زهد را از دل مسلمین بیرون می‌کند و آه را بر سر سفره‌ی مساکین میهمان می‌کند! داد و بیدادهای گاه و بی‌گاه مرفهین بی‌درد بر سر دولت اسلامی به بهانه‌ی مشکلات فقرا، نه از باب دادخواهی و دلسوزی، که بمنظور ناکارآمد نشان دادن نظام اسلامی است. 🔔مرفهین بی‌درد در طول تاریخ همواره بهانه‌جوترین و غیرقابل اعتمادترین قشر جامعه بوده‌اند. توقعاتشان از نظام اسلامی فراتر از حد معقول است و روز مبادا در دفاع از کیان نظام اسلامی نه تنها از جان و مال مایه نمی‌گذارند که دردسرهای جبران‌ناپذیری را نیز به بار می‌آورند. ➕این قشرِ پرتوقعِ بی‌خاصیت، اگر بجای عیاشی، ویلاسازی، برج‌سازی و ارتقاء مدل اتومبیل و موبایل به وجوهات شرعی مال خود پایبند بودند و دارائی خود را با فقرا تقسیم می‌کردند، همین اندک فقر موجود هم ریشه‌کن می‌شد. 👌در نظام اسلامی، ثروتمند یک بازی‌کن است نه تماشاگر. اگر واقعا در جامعه‌ی ما هنوز فقیر وجود دارد، استفاده از خودرو مدل بالا و آرمیدن در برج و ویلا با تفریحاتی در حد لالیگا چه معنی‌ای می‌تواند داشته باشد؟ ادامه👇👇👇