🔺همان‌ها که به جلیلی می‌گفتند دیکتاتور و طالبان و کره شمالی، حالا دارند به هر دری می‌زنند که دولت سایه را تعطیل کنند. نایس‌های اهل تساهل و تعاملِ دیروز، امروز با خشم مطالبه‌ی بگیر و ببند دارند. حالا اگر این تلاش‌هایشان فقط از بغض جلیلی بود قابل درک بود. می‌شد به عنوان یک انتقام‌گیری کینه‌توزانه فهم‌شان کرد. از این رایِ شگفت‌انگیزِ «جلیلیِ رای‌نیاور» عصبانی هستند و آدم‌ها در عصبانیت خوی اصلی‌شان را نشان می‌دهند. در این حالت طبیعی است اصلاح‌طلب و اصولگرا بالاتفاق بخواهند درِ دولت سایه‌ی جلیلی را تخته کنند. بدبختی اصلی اما این است که خیلی از این‌ها واقعا معنای دولت سایه را هم نمی‌دانند. رسماً چهل پنجاه سال از مرزهای دانش سیاسی عقب‌اند. دانش بخورد توی سرشان، اخبار هم نمی‌خوانند. اخبار هم بخورد توی سرشان، ویکی‌پدیای یکی مثل تونی‌بلر را هم نخوانده‌اند که ببینند طرف نصف رزومه‌اش پیش از نخست‌وزیری، فعالیت در دولت سایه بوده. با یک مشت عقب‌مانده‌ی مدعی طرفیم که مطالعات‌شان در حد ویکی‌پدیا هم نیست. این از نادان‌هایشان. اما آن‌ها که می‌دانند معنی دولت سایه چیست، می‌دانند دولت موازی نیست، می‌دانند ایده‌ای مترقی در دنیاست و باز هم تخریب می‌کنند، در عین نشان دادن تمامیت‌خواهی خودشان، عملا دارند گرای خوبی به سعید جلیلی می‌دهند. دارند خیلی رک و راست می‌گویند از تشکل‌یابیِ آن رای ده میلیونیِ دور اول می‌ترسند. از امتدادِ این اپوزسیونِ یک ماهه، در تمام چهارسال آینده، هراس دارند. می‌دانند آنچه می‌تواند معجزه کند تشکل‌یابی خارج از دولت است. دولت سایه صرفاً بسیجِ نخبگان بود، ارتباطی به بدنه اجتماعی نداشت. و آن‌ها دارند دولت سایه را می‌زنند تا پس از انتخابات، بدنه عمومیِ رای‌دهنده به آن بدنه نخبگانی متصل نشود. از تشکل‌یابیِ یک اپوزسیون خارج از دوگان اصولگرایی و اصلاح‌طلبی، ترس دارند. و جلیلی باید از این پاس گل استفاده کند. دارند راهنمایی خوبی به او می‌کنند. باید ضمن تشکر از این حمله‌ها و ضمنِ تثبیتِ ساختارِ سیاستیِ دولت سایه، این بار ساختاری سیاسی را با بدنه اجتماعیِ متشکل شده در هشتم و پانزدهم تیر، پایه‌گذاری کند. 📝 علی آبکار 🔗لینک کانال: 🆑 @baraye_mellat