حجم بالای شهوت را با بیرون ریختن منی، تخلیه میکند. امّا طرف مقابل، به دلیل ویژگی دیر فعّالی جنسی، هنوز در تکاپوست تا به نحوی خود را هماهنگ با مرد کرده و دستِ کم به همان اندازه که او لذّت برده، غریزه را پاسخ دهد. ولی هنوز در نیمه راه است که مرد با ریخته شدنِ سریع (و بلکه ناخواسته ی) منی به بیرون، به مرحله سرد حسیّ جنسی وارد شده و نمیتواند پاسخگوی خوبی به واکنشِ جنسی زن (که هم اینک گرمِ رابطه سازی است) باشد. در نتیجه این زن است که ناکام میماند و لذا همچنان برداشتِ زن و سهم جنسی اش کمتر از مرد خواهد بود (پس، در عین رضایت، کراهت هم باقی است. چون دیگر دل زن به این حالات خوش و آرامی نمی گیرد و به هر حال، درصدی - حتی اندک - از ضربه های روحی به سیستم عصب و اُرگانیسم زن وارد میشود). ۱۰. چون دخول از قسمتِ دُبُر، توأم با محدودیّت های فیزیولوژیک مرد و زن است؛ از این رو، نیاز به شدّت و سختی از سوی مرد و لزوم اثرپذیری منفعلانه ی زن بوده و این فشار به مقعد زن، عصب های تناسلی مرد را تحریک کرده و موجب فعالیت کیسه ی منی و در آخر، انزال زودرسِ منیِ مرد میشود. مشکلِ بعدی، از هیجان افتادنِ مرد، سستی عضلات، دوگانگی مزاجِ جنسی و حتّی سردمزاجی مرد است. به عبارتی، فقط زن آسیب پذیر نخواهد بود. مرد در دراز مدت و در اثر استمرار این حالات، به نوعی حساسیّت های عصب های آلت جنسی مبتلا شده و نسبت به زودانزالی منی، ناتوان شده و ادامه ی این زودانزالی، میتواند نوعی سردمزاجی در مرد پدید آورد.