چقدر قشنگه که این اعتمادی که بچه شیعه به امام حسینن‌ش داره. "من مطمئنم امام حسین خیلی منو دوست داره." آرامشی که از این اعتماد میاد برای دو دنیای انسان کافیه بنظرم. زیباست، خیلی زیباست. وصف ناشدنیه. وسط نق زدنامون از اینکه چرا تو خاورمیانه متولد شدیم، چقدر به این فکر میکنیم که عوضش به یه منبع عظیمی از آرامش وصلیم. و چقدر خدارو بابت داشتن حسین(ع) شکر میکنیم؟ اصلا بهش فکر میکنیم چقدر خوشبخت بودیم که بچه شیعه شدیم؟ "شکر خدا را که در پناه حسینیم"