اتفاقا دولت ریسی در هر دو سیاست موفق بود ، در سال اول باید تکلیف استخوان لای زخم ارز ۴۲۰۰ معلوم میشد ، ارزی که ۵ سال نرخش ثابت بود و مثل یک ابکش منابع ارزی دولت را میبلعید و باید حذف میشد و اتفاقا با کمترین هزینه اجتماعی حذف شد . خود دولت روحانی جرات این کار را نداشت. و در سال های بعد باید تورم را کنترل میکرد ، ولی لازمه کنترل تورم سیاست انقباضی هست و کنترل رشد نقدینگی ، که نسبتا خوب عمل کرد. البته پیش نیاز کنترل نقدینگی وضع قوانین ضد سفته بازی مثل مالیات بر عایدی و از اعتبار انداختن قولنامه های غیر رسمی بود ولی فرایند تصویب این دو قانون در مجلس و شورای نگهبان و مجمع خیلی طولانی شد . لازم بود این قوانین اجرا شود تا بتوان بدون اینکه نقدینگی به بازار های ارز و کالا برود ، نرخ بهره را کمتر کرد تا هم تورم کنترل شود و نقدینگی به جای سفته بازی به سمت تولید برود . دولت ریسی در فاز کنترل نرخ بهره در سال اخر بود که متاسفانه فرصت نشد. البته به نظر من افزایش نرخ بهره به ۳۰ درصد در بهمن کار اشتباهی بود و عامل ریزش بورس و فرار نقدینگی از این بازار شد ولی کلیت عملکرد اقتصادی دولت با توجه به وضعیت بدهی های به ارث برده شده خیلی مثبت بود ، که طیب نیا حتی خواب این عملکرد را هم نخواهد دید