✍️✍️بارها در مورد آسیب‌های فجازی (فضای مجازی) نوشته‌ایم و خوانده‌ایم. بیشتر اوقات دولت و مسئولین را مقصر دانسته‌ایم و کمتر به وظایف خودمان در این عرصه پرداخته‌ایم. هرروز شاهد فراگیری این فضای غیرواقعی، اما اثرگذار بر زندگی بشر و تبعات و تلفات ناشی از آن بر خانواده‌ها، جوانان و کودکان هستیم. وابستگی معتاد گونه همه ما به این فضای پرهیاهو هم قابل‌انکار نیست و مطمئناً یکی از عواملی که نمی‌گذارد فرزندانمان را در مورد این فضا آگاه کنیم و بتوانیم آنان در برابر آسیب‌های فجازی قانع کنیم، استفاده بی‌رویه خودمان از آن است.
گزاره خبری: اخیراً فیلمی از یک نوجوان در فضای مجازی پخش شده که در یک گفتگوی زنده با یک زن فاسدالاخلاق از تمایلش به فیلم‌های مستهجن و اتفاقات پیرامون آن سخن می‌گوید و آن زن پس از گفتگو، به‌شدت از رفتار خود در فضای مجازی پشیمان میشود. او جمهوری اسلامی را در مفسد دانستن خودش دارای حق می‌داند و از اینکه باعث انحراف نوجوانان میشود، به خود می‌لرزد؛ اما این تنها اتفاق هفته اخیر نبود. به‌تازگی در فجازی افرادی چالش‌هایی طراحی کرده‌اند که در آن جوانان را تحریک می‌کنند تا در مقابل پدر و مادر و اعضای خانواده الفاظ قبیح و رکیک به کار گیرند و فیلم واکنش والدین و خانواده را برای آن‌ها بفرستند.
گزاره تحلیلی: کسانی که جوان و نوجوان و حتی کودکی در خانه دارند، مانند قدیم فقط فضای بیرون از خانه را ناامن نمی‌دانند، بلکه خانه را به‌واسطه رسوخ و نفوذ فجازی هم خطرناک می‌بینند. دنیای مجازی نه‌تنها ما را خسته کرده، بلکه مستأصل نیز کرده است. اگر در سال‌های گذشته فردی گناهی مرتکب می‌شد و آن را مخفی نگه می‌داشت تا روزی توبه کند، اکنون فضای مجازی به‌گونه‌ای مخاطبش را تربیت می‌کند که با توجیهات مختلفی گناه کرده و علناً به آن افتخار کند، سیستمی که به علنی شدن گناه و کنار رفتن پرده حیا بها می‌دهد. سؤال اساسی این است که چه باید کرد؟ مسدود کردن، محدود کردن، کنترل کردن یا رها کردن؟ احتمالاً کسی به‌طورقطع نمی‌تواند به این سؤال پاسخ دهد؛ اما این را می‌توان گفت که قطعاً تمامی وظایف تصمیم‌گیری و اجرا برای در امان ماندن از خطرات فجازی به عهده دولت نیست؛ باید سهم خودمان را در این فضا بدانیم و به آن عمل کنیم.