📒📒 طبیعت انسان این است که وقتی در مصیبت و بلایی واقع می شود زبان به توبه و تضرع باز می کند و جز خدا کسی را نجات دهنده نمی شناسد ولی همینکه از آن بلا بیرون می آید همه چیز را فراموش می کند و به طغیان سابق خود بر می گردد در آیه ۲۱ از صفحه ۲۱۱ در رابطه با مکر انسانها و مکر خداوند سخن می گوید ((مکر)) در لغت یعنی چاره اندیشی و تدبیر توام با پنهان کاری ،، در مورد انسانها مکر یعنی شیطنت و توطئه ولی در مورد خدا به معنی مجازات و کیفری از سنخ مکر بندگان در این آیه خاطر نشان می سازد که وقتی از مردم مصیبت زده رفع بلا می کنیم به جای اینکه شاکر باشند و از آن گناهی که موجب نزول بلا شده توبه کنند ،،آمدو شد بلاها را حمل بر تصادف می کنند و عوامل گوناگون را در آن دخیل می دانند