🔷🔹🔹 در آیهٔ ۳۹ از صفحه ۲۸۶ می فرماید دستوراتی که بیان کردیم حکمتهایی بود ««من الحکمة»» حکمت؛ به اموری گفته میشود که انسان را از تباهی و خرابی حفظ می کند و با ترازوی عقل سنجیده می شود برخلاف دستورات عبادی که ممکن است ما اَسرارش را ندانیم و فقط حالت تعبدی دارد اما این دستورات که با ترازوی عقل سنجیده میشود حکیمانه است و در همه ادیان هم به آنها اعتقاد دارند شرک، قتل ، پیمان شکنی ،بی احترامی به والدین در هیچ کجا مجاز شمرده نشده است این دستورات با نهی از شرک آغاز شد با نهی از شرک خاتمه می یابد ««لا تجعل مع الله إلها آخر»» علت حساسیت روی نداشتن شرک به خاطر این است که منشأ همه گناهان و زشتی ها شرک است و منشأ همه خوبیها و خیرات توحید است معنای توحید یعنی فقط فرمان خدا باید اطاعت شود ،ولی وقتی گناه می کنی یعنی در کنار فرمان خدا دستور کس دیگری را اجرا کرده ای یا شیطان یا نفس اماره ...و این یعنی شرک