صِدایِ دلنشینِ حضرت آقا آنجایی که به معلمان فرمودند:" از عُمقِ جان کودکِ ما با افتخارات کشور آشِنا بشود این چیزی است که امروز وجود ندارد..." در ذهنم نقش می بندد، با خودکارِ مشکی رنگ کنارِ اسمِ "دکترکاظمی آشتیانی" می نویسم: سعدیا مردنکونام نمیرد هرگز، مُرده آنست که نامش به نکویی نبرند و با خودکارِ قرمز رنگ چند خطِ قرمزِ دیگر دورِ اِسمِ "دکترکاظمی آشتیانی" می کِشَم تا در پَسِ ذِهنَم بِمانَد که یادداشت ها و شنیده هایم در موردِ "دکترکاظمی آشتیانی" و بیانات و توصیه های حضرت آقا به معلمان به فَراموشی سپرده نشود و بِدانَم که ایجادِ هویت ملی در دانش آموزان هم نیاز به "جهادتبیین" دارد و شناساندن افتخارات ملی، گذشته علمی، گذشته سیاسی و گذشته بین المللی بخشی از این "جهاد تبیین" است.