بايد اين بار دهه هشتادی ها را ديد: اينها شصت سال آينده‌ی ايران را دارند؛ پس آينده، مال اينهاست؛ اخلاق جديدشان، هنجارهای عجيبشان، رفتار غير قابل پيش بينی‌شان و... ساختار آينده ی ايران است. بايد در هر نظم سياسی كه بخواهد صلح اجتماعى و پيشرفت داشته باشد، يک جناح سياسی به آنها داد. آينده‌ی ايران بين دو جناح سياسی جديد شكل خواهد گرفت: ● جناحی كه صدای دهه هشتاديها، زنان، طبقه‌ی متوسط و گفتمان آزادی‌های اجتماعی و سياسی آنهاست ● جناحی كه صدای طبقات پايين و كارگران و معلمان و تقاضاهای تند محيط زيستی است؛ هيچ شكلی از آرامش سياسی در آينده ايران شكل نمی‌گيرد مگر اين دو صدای سياسی جديد وارد افق رسمی ايران شود. مقاومت مقابل اين مطالبات سياسی جديد در هر شكلی، خشونت، عدم مدارا، نا هم سرنوشتی و بی‌ثباتیِ سياسیِ عميق توليد خواهد كرد؛ از ما گفتن!