☘💚☘💚☘💚☘ 💚☘💚☘ ☘💚 🌦 طلوع باران 🌦 ☘ جلسه چهاردهم ☘ 💚 آغوش خدا 💚 باید عوالم مرگ را ببینیم و بِچشیم؛ آن‌وقت همان می‌شویم که قرآن می‌فرماید: "لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى‏ ما فاتَكُمْ وَ لاتَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ..." ( سوره‌ی حدید،آیه ۲۳: ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺖ ، ﺗﺄﺳﻒ ﻧﺨﻮﺭﻳﺪ ، ﻭ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﻧﺸﻮﻳﺪ ) البته نه که بی‌دغدغه باشیم؛ اما دیگر دغدغۀ‌ دنیایی نداریم و دغدغه‌مان حیات باطنی می‌شود. بدن را رها نمی‌کنیم؛ حتی بیشتر به آن اهمیت می‌دهیم و مراقبش هستیم. زندگی را هم دوست داریم و ظاهر خود و خانه‌مان را آراسته و تمیز نگه می‌داریم. اما هیچ‌یک از این‌ها را مال خود نمی‌بینیم؛ بلکه چون مال خدا هستند، دوستشان می‌داریم. دیگر فکر حیات و ممات بدن نیستیم؛ بلکه در تمام میادین نعمت و ابتلا به حیات معنوی و روحانی می‌اندیشیم. اسماء خدا را هم به خاطر خدا ظهور می‌دهیم و برایش توقعی از دیگران نداریم. مثلاً اگر وظیفه‌مان عفو کردن است، کارمان را انجام می‌دهیم و دیگر به این فکر نمی‌کنیم که طرف مقابل در کارش جَری می‌شود یا نه و آیا لطف ما را می‌فهمد و جبران می‌کند یا نه؛ چون می‌خواهیم نفسمان را به نفس کلی تحویل دهیم و هدف دیگری نداریم. اما افسوس که بیشتر دغدغۀ ما برای دنیاست؛ آن هم دنیای خودمان، نه حقیقت دنیا که به فرمایش حضرت علی(ع) مسجد دوستان خدا و تجارت‌خانۀ اولیاء اوست. ما خیلی بیشتر از این کار داریم که وقت غصه خوردن برای جزئیات دنیا را داشته باشیم. ما باید تا آغوش خدا برویم؛ چه غم، اگر آغوش دیگران برایمان باز باشد یا نباشد؟ ادامه دارد... برگرفته از مباحث استاد عزیز خانم لطفی آذر #مرگ #ماهیت_مرگ #تولدی_دوباره @bentolhodahasanabad ☘💚 💚☘💚☘ ☘💚☘💚☘💚☘