. . أَتَيْتُكَ مُقِرّاً عَلَي نَفْسِي بِالإِْسَاءَهِ وَ الظُّلْمِ، مُعْتَرِفاً بِأَنْ لاَ حُجَّهَ لِي وَ لاَ عُذْرَ به درگاهت آمده ام با اعتـراف بر نفس خويـش به بدڪاری و ستــم و با اعتراف به اينڪه هيچ دليل و نه عذرے بر بدڪارۍ ام نيست،