#عصر_یک_جمعه_ی_دلگیر، دلم گفت.. شاعر: سید حمیدرضا برقعی عصر یک #جمعه ی دلگیر، دلم گفت بگویم بنویسم كه چرا #عشق به انسان نرسیده است؟ چرا #آب به گلدان نرسیده است؟ چرا #لحظه ی باران نرسیده است؟ و هر كس كه در این #خشكی دوران به لبش #جان نرسیده است، به #ایمان نرسیده است و #غم عشق به پایان نرسیده است. بگو #حافظ دلخسته ز شیراز بیاید، بنویسد: كه #هنوزم كه هنوز است چرا #یوسف گمگشته به كنعان نرسیده است؟ چرا #كلبه ی احزان به گلستان نرسیده است؟ دل #عشق ترك خورد، #گل زخم نمك خورد، #زمین مُرد، #زمان بر سر دوشش غم و اندوه به #انبوه فقط برد، فقط برد، زمین مرد، زمین مُرد. #خداوند گواه است، #دلم چشم به راه است، و در #حسرت یك پلك نگاه است؛ ولی #حیف نصیبم فقط آه است و همین #آه خدایا برسد كاش به جایی؛ برسد كاش #صدایم به صدایی... #عصر یك جمعه ی #دلگیر وجود تو كنار دل هر #بیدل آشفته شود حس، تو كجایی #گل نرگس؟ به خدا آه #نفس های غریب تو كه #آغشته به حزنی است، زجنس #غم و ماتم، زده #آتش به دل عالم و آدم مگر این #روز و شب رنگ شفق یافته در #سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت #عزا کرده ای ای عشق مجسم كه به جای #نم شبنم بچكد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت، نكند باز شده #ماه محرم كه چنین می زند #آتش به دل فاطمه، آهت! به #فدای نخ آن شال سیاهت، به #فدای رخت ای ماه! بیا، صاحب این بیرق و این #پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم تویی.آجرك الله! #عزیر دو جهان #یوسف درچاه...