و صرفا از روی کرم و کمال بی منتهای خود، می بخشد و نه تعداد بندگانش باعث کاهش توجه و عنایت او به دیگر بندگان می شود و نه گذشت زمان و رشد و نمو آنها و رسیدن بنده گانش به مقصد کمال ذره ای از رحمت او می کاهد، بلکه با تعالی آنها، روز به روز بر لطف و عنایت ویژه الوهیش افزوده می گردد. اما توجه به یک نکته ضروری می نماید و آن نکته این است که: نگرانی ما انسان ها نسبت به دیگران، نوعی انفعال است که برخاسته از نقص و جهل به مصلحت و عدم قدرت بر عوض کردن شرائط است؛ اما هیچ کدام از این محدودیت ها در خداوند متعال راه ندارد. چرا که او نه منفعل می شود و نه محدودیت علمی و قدرتی دارد. پس می تواند با علم و قدرت بی نهایت خود، همه شرایط سخت را عوض کند؛ اما اگر او بدی و شرّی را از بنده اش رفع نمی کند، حتما مصلحت فردی و اجتماعی برای بندگان در آن سختی وجود داشته است که در جای خود این مصالح توضیح داده شده است. محبت مادر به قدری زیاد است که بسیاری از مادران وقتی بین صلاح فرزند و عاطفه مادری تزاحمی ایجاد می گردد نمی توانند مصلحت فرزند را بر عاطفه مادری ترجیح دهند و دلسوزی بیش از حد در برخی مواقع، مانع رفتن فرزند به مسیری که حقیقتا به صلاح اوست می شود، لکن در خواسته ها و اوامر الهی به همین قدر هم چیزی از مصلحت بندگان فروگذار نمی شود. 🔺🔸🔹 ⇝ پرسمان اعتقادی https://eitaa.com/joinchat/3397320738C0c4c71fad0 🔺فقط #بالینک به اشتراک بذارید👌 ࿐🌸❒○🌼○❒🌸࿐ ࿐🌸❒○🌼○❒🌸࿐